Eenvoud

WoestHaar komt binnen en knalt met een diepe zucht een stapel grote gele enveloppen op mijn schrijfblok. De interne post van de dag belemmert me om verder te schrijven. ‘Is dat allemaal voor mij?’

’Ik steek mijn pen in de borstzak van mijn OK-pak en pak de eerste envelop van de stapel.
‘Voor jou,’ zeg ik en werp hem op het bureau van WoestHaar.
‘Voor jou.’
‘Voor jou.’
‘Voor jou.’ 
‘Voor jou.’
Mijn stapel wordt kleiner en WoestHaar kijkt geïrriteerd naar zijn bureau dat voller wordt.
‘En, voor jóu!
 Ik werp de laatste naar hem toe. Hij blijft met zijn armen over elkaar zitten en de envelop vliegt langs hem heen op de grond en glijdt deels onder de kast. 
‘Ik krijg sterk het vermoeden dat de anesthesie toch een interessanter vak is dan dat van mij,’ plaag ik hem, ‘Gek hoor dat één zo’n vakgebiedje zo veel papier nodig heeft. Kijk!’
Ik wapper de drie enveloppen waar mijn naam op staat, voor zijn neus. ‘Dit is nog te overzien, toch?’
‘Altijd al gezegd dat jouw vak niets voorstelt,’ bromt hij en probeert de gele berg die op zijn bureau is verschenen bij elkaar te vegen. 
‘Wat moet ik daar nou mee?’ Hij kijkt me aan als een droeve hond.
‘Wat dacht je van lezen,’ opper ik liefjes en verdiep me in de opzet die ik heb gemaakt voor de nieuwsbrief.

WoestHaar staat op en zijn bureaustoel knalt tegen de kast. Even rust.
Ik hoef niet op te kijken om te weten wie er binnenkomt. Sigarettenrook vult de kantoorruimte. ‘Weet jij wat ik allemaal moet afzeggen?’
‘Wat bedoel je?,’ vraag ik.
‘Ga jij erheen?’
‘Waarheen?’
‘Nou, naar die overleggen. Ik ben drie weken weg.’
‘Naar die overleggen waarvan je niet weet wanneer ze zijn?’
‘Doe niet zo moeilijk.’
‘Als jij een overzicht maakt met wat je moet doen, kan ik kijken wat ik kan overnemen,’ zeg ik.
‘Overzicht?’
Ik kijk naar hem, naar zijn bureau en weer naar hem. Kansloos.
‘Kun je me niet helpen?’ 
Ik voel mijn kaak spannen. Nu komt het.
‘Ik help jou toch ook altijd,’ dweept hij verder. ‘Ik zou niet weten waarmee.’
Zijn blauwe ogen worden groot. De droeve blik is getransformeerd in kinderlijke onschuld. Ik zucht en pak de grote agenda, sla hem open en blader door de dagen wanneer hij niet aanwezig is. 
‘Er staat niets,’ concludeer ik. Het hoofd van WoestHaar buigt iets. 
‘Er staat niets,’ herhaal ik.
‘Ik heb het niet zo goed bijgehouden, vrees ik,’ zegt hij zacht. 
‘Als jij niet weet wat jij moet doen, hoe kan ik het dan weten.’ Ik voel me een pinnige schooljuf en ik zie aan WoestHaar dat hij dat denkt. Hij loopt zonder iets te zeggen weg.

De sigarettenrook prikkelt in mijn neus en ik vraag me af hoeveel hij er in korte tijd gerookt heeft.  ‘Als jij nou gewoon mijn sein neemt, dan hoor je wel waar ik heen moet,’ zegt hij vanuit de deuropening.
Ah! Denk ik. Zo doet hij dat. Daarom heeft hij nooit aantekeningen of notulen bij zich. 
‘Kun je echt niet bedenken wat je af moet zeggen. Kun je niemand bellen?,’ vraag ik.
‘Goud! Dank je wel, ik bel gewoon alle secretaresses van de afdelingen waarmee ik vergaderingen heb. Of, beter, ik loop erlangs.’
En weg is hij weer. Hij zal zijn grote ogen opzetten, complimenten maken en op die manier regelen wat hij regelen moet, weet ik.

‘Gelukt!’ ‘Ja, ik ben ook klaar. Met ónze nieuwsbrief,’ zeg ik fijntjes. ‘Nu zit ik alleen nog met die post. Weet je wat?’
Hij pakt de enveloppen van zijn bureau en gooit ze met een boog in de prullenbak. De stapels papieren die er ook liggen, volgen.
Met zijn hand veegt hij broodkruimels, potloodslijpsel en andere rotzooi weg. ‘Zo,’ zegt hij en kijkt naar het lege bureaublad of hij het voor het eerst ziet, ‘Ik ben benieuwd van wie ik na mijn vakantie te horen krijg dat ik iets niet gedaan heb.’

Na drie weken betrap ik mezelf erop dat ik blij ben WoestHaar weer te zien. Zijn woeste haren zijn gebleekt door het zoute water en de zon, zijn hoofd is bruin en zijn ogen lijken blauwer dan ooit. Zijn harde stem en zijn grappen maken me vrolijk. Het duurt een paar dagen en dan irriteer ik me ook weer aan zijn nonchalante gedrag.
Waar ik verstelt van sta is dat maar één persoon iets gevraagd heeft over de post en alle documenten die hij voor zijn vakantie heeft weggegooid. 
WoestHaar zijn conclusie?? ‘Zie wel, je moet het leven zo eenvoudig mogelijk maken.’

Wat zo prettig is met de interne post van tegenwoordig? Je hoeft het niet fysiek in de prullenbak te gooien. Iedereen heeft wel eens een periode dat hij door alle mails de essentie niet meer ziet.
Maak een map in je mailbox met data van de periode die je wilt ‘verwijderen’. Selecteer alle inkomende mail en plaats ze in die map.
Je zult zien dat WoestHaar gelijk heeft. Het voordeel van het digitale tijdperk is dat die éne mail waar je nog wél wat mee moet, zo gevonden is.