Food for thought

Ik vind het altijd een uitje. Een dagje klussen in een privékliniek is hard werken, maar zo voelt het gek genoeg niet. De sfeer is anders, de patiënten zijn anders en de werkhouding van collega’s is vaak anders. Geen koffie om 10.00 uur, geen probleem. Doorwerken tot het programma klaar is, geen probleem. Na afloop met elkaar een pizza eten in de tuin met een biertje, zeker geen probleem!

Ik houd me voor dat mijn enthousiasme alles te maken heeft met het feit dat ik er maar af en toe ingezet wordt. Zou ik het net zo leuk vinden als ik 4 of 5 dagen in de week in dit tempo, met een onzekere eindtijd, moet werken? Het gekke is dat me dat in de rol van ZZP-er niet zoveel zou uitmaken, maar als ik daar in dienst zou zijn wel. Wat zegt dat over mij en over de vorm van mijn arbeidsovereenkomst?

Het zou tekort door de bocht zijn om te denken dat ik incidenteel als ZZP-er werk voor de betere arbeidsvoorwaarden (lees hogere inkomsten), maar ik merk wel dat deze vorm effect heeft op mijn flexibiliteit en bereidheid iets “extra’s” te leveren en om soms 6 dagen in de week te werken. Hoe verklaar je dat? En zit daar wellicht een (deel) oplossing voor de personeelstekorten op de OK?

Ik las laatst een artikel in de Nursing over de salariëring in zorg. Strekking van het artikel was dat we zo snel mogelijk af moeten van het imago dat werken in de zorg een roeping is en dat geld verdienen geen reden moet zijn om in de zorg te gaan werken. Daarnaast werd er op gewezen dat een salarisverhoging vooral gebaseerd moet zijn op inhoudelijke argumenten en niet op: ‘kijk eens wat ze in het bedrijfsleven of zelfs het (hoger) onderwijs verdienen’. Het risico is dat we dan een eenmalige verhoging krijgen en daarna niet meer moeten zeuren, noem het zwijggeld. Een mooi voorbeeld was dat van een medewerker die klaagde dat hij al 6 jaar geen salarisverhoging had gekregen, waarop de beleidsmakers zeiden: ‘Maar je doet toch ook al 6 jaar hetzelfde werk!’

Is het een oplossing om al het OK personeel in te zetten als ZZP-er of in een maatschap? Er is een ziekenhuis in Nederland waar dit al jaren functioneert. Het Antonius Ziekenhuis in Utrecht, Nieuwegein en Woerden heeft een groot deel van de anesthesiemedewerkers in een BV, gerund door een externe partij. Het concept is in het licht van de personeelstekorten goed doordacht. Je kunt je afvragen waarom dit concept, waarin de verantwoordelijkheid voor de factor bemensing niet meer bij organisatie ligt, (nog) niet door andere organisaties is overgenomen. Bij navraag blijkt het concept meerdere voordelen te hebben voor zowel organisatie als medewerkers. Belangrijkste voordelen voor organisatie: lagere personeelskosten, geen zorgen meer over personeelstekorten (er is zelfs voldoende personeel om elders in te zetten) en ook kosten en moeite voor alle bij – en nascholing worden uit handen genomen. Belangrijkste voordeel voor medewerkers: hoger inkomen als zelfstandige in een vaste werkomgeving met meer flexibiliteit en uitstekende bij– en nascholing. Wat houdt ons tegen? Lijkt een mooie oplossing!

De personeelstekorten dwingen ons om anders naar inzet van personeel te kijken. Zorginstellingen zouden er goed aan doen om zelfstandigheid van personeel te stimuleren, zodat er meer “eigenaarschap” ontstaat. Het loslaten van verantwoordelijkheid - zoals het Antonius heeft gedaan - voor de personele bezetting op een zeer vitale afdeling van het ziekenhuis, vereist durf en visie. Het resultaat hiervan heeft zich vertaald in een OK zonder personeelstekorten. Dat geeft te denken….