Na coroNa

‘Regeren is vooruitzien’, zegt het spreekwoord. Midden in een crisis is het niet alleen goed om over het heden na te denken maar ook over de toekomst. Hoe onzeker deze ook voor veel mensen is op het moment. Toch kan naar de toekomst kijken houvast geven en beslissingen, die in het heden gemaakt moeten worden, vergemakkelijken. Dat deze crisis voorbij gaat staat vast, hoe we eruit komen is ongewis. Zeker is dat de zorgsector voorgoed op de kaart is gezet. Hoe gaan we straks om met deze nieuwe werkelijkheid? Wat zijn de wederzijdse verwachtingen? Hoe vrijblijvend zijn onze altruïstische initiatieven na een periode van moeizame cao onderhandelingen en een geschiedenis van bezuinigingen in zorg, onderwijs, politie en alle andere beroepen die nu als vitaal worden gelabeld. De kaarten zullen opnieuw worden geschud.

En het schudden van de kaarten is misschien al begonnen. Kleine speldenprikjes worden uitgedeeld op social media naar bewindslieden die ons bijpraten over de crisissituatie. Speldenprikjes die heel subtiel duiden dat bijvoorbeeld de inzet van OK personeel op de intensive care niet als vrijblijvend gezien moet worden of op zijn minst brede aandacht verdient. Deze crisis zet de zorgsector in spotlights waarin ze op deze schaal nog nooit heeft gestaan. Een heldenstatus, soms tegen wil en dank. Hoe gaan we daar straks handen en voeten aan geven? Doen alsof er niets is gebeurd en zeggen dat we “gewoon” ons werk hebben gedaan? Of gaan we de crisis inzetten om onze status - wat die ook mogen of moeten zijn - kracht bij te zetten? Een BIG erkenning afdwingen? Betere cao voor de vitale beroepen? Meer opleidingsbudget?

Dat we in een andere werkelijkheid beland zijn staat vast. Dat we nu een betere onderhandelingspositie hebben als zorgsector staat als een paal boven water. Dat deze crisis daarbij heeft geholpen is evident. Onze reactie op deze nieuwe werkelijkheid is dat niet, dus laten we als beroepsgroepen nu al nadenken over hoe we ons straks gaan positioneren. En daar hoort misschien wel eerst een interne organisatieverandering van onszelf bij.

Deze crisis heeft ons geleerd dat we niet zonder elkaar kunnen. ‘’Deze crisis verslaan we samen”, lees ik overal. En daarna? Hoe gaan we toekomstige crisis te lijf als beroepsgroepen op de OK? Staan we niet veel sterker als we ons als OK professionals anders gaan organiseren? Een “mooiere” aanleiding is er niet....