Tot uw dienst

Diensten draaien. Nooit echt tegenop gezien. Vroeger veel gedaan, hele weekenden achtereen. 48 uur bereikbaar waarvan soms meer dan 15 uur in touw. Tussendoor even een patatje halen bij de snackbar op de hoek of een pizza bij de pizzeria waar ik jaren als barkeeper had gewerkt. Waar blijft de tijd. Van barkeeper tot anesthesiemedewerker. Van alcoholverstrekker tot slaapverwekker. Tot uw dienst.

Zondagsdienst. De eerste weer sinds 10 jaar. Ik heb geen idee met welke anesthesist ik dienst heb vandaag. Het is 8.30 uur als ik wakker word van mijn dochter van 5 maanden die honger heeft na een nacht doorslapen. De nachtdienst thuis is gelukkig rustig verlopen. Dat is weleens anders.

Ik klim uit mijn bed en pak mijn telefoon van mijn nachtkastje. “Wij blijven onafscheidelijk vandaag”, dacht ik in een bewustzijnstoestand ergens tussen waken en slapen. Ik kijk op het display of ik al een oproep gemist heb. “Nee, anders had je het wel gehoord”, bijt ik mezelf in gedachte toe. Bereikbaarheidsdienst. Het blijft een soort huisarrest met een enkelband die telefoon heet.

11.00 uur. Rustige ochtend. Ff kijken? “Nee, de telefoon doet het heus wel”, zeg ik iets aardiger tegen mezelf. ‘Wordt een lange dag zo’, zei mijn vrouw met een iets te cynische ondertoon. Pfff. Oké, wat ga ik doen?

16.00 uur. De krant is uit. Gras is gemaaid. Wil eigenlijk nog een rondje hardlopen. ‘Zou het niet doen als ik jou was, want je zult net zien, wordt je gebeld’, roept mijn vrouw uit de tuin. Ja, je zult net zien. Zou de Tour de France al op tv zijn? Huisarrest met een enkelband. Zou het zo voelen?

19.00 uur. Studio Sport. Weer de Tour de France. Vrouw is met de kinderen naar een verjaardag 2 straten verderop. Wilde niet mee, want je zult net zien. Vond mijn vrouw geen leuke grap trouwens. Doe eens gezellig man. ‘Wanneer gaat die telefoon nou eens?’, dacht ik nog.

21.00 uur. Ga maar douchen. Telefoon! Dat was het codewoord, ‘douchen’. Of ik naar het ziekenhuis wil komen voor de gynaecoloog. ‘Graag’, wilde ik bijna zeggen, maar ik hield me in. 5 minuten later stond ik in de kleedkamer. ‘Wat gaan we eigenlijk doen?’, dacht ik opeens. Had ik moeten vragen. Stom. ‘Zal wel geen sectio zijn, anders zouden ze het gezegd hebben’, dacht ik terwijl ik mijn klompen zocht. Het operatieteam druppelt langzaam binnen. We gaan een laparoscopie doen, aldus een operatieassistent die de gynaecoloog al heeft gesproken.

22.00 uur. Gezellig team. Duitse anesthesioloog die werd weggerukt voor de finale van de Confederations cup. Duitsland stond met 1-0 voor. “Ga jij maar koffie drinken”, zei hij na de inleiding. Ik zei: ‘Ga jij maar joh, anders mis je de laatste keer dat Duitsland in de finale staat’. De toon was gezet. Gelukkig een Duitser met gevoel voor humor.

0.30 uur. Weer thuis. Iedereen in diepe rust. Serene rust in huis. Ik plof op de bank met een bakkie thee. Zou er nog wat op tv zijn? Damn, weer Tour de France.

Ik ga maar niet meer douchen...