‘Werken op de COVID-IC’

Chantal Hammega studeerde in 2018 af als anesthesiemedewerker en maakte in 2019 de overstap naar het UMC Utrecht, waar ze nog dagelijks geniet van de anesthesiologische uitdagingen die het werken in een academische setting met zich meebrengt. Chantal werkte op de COVID-IC en vertelt in dit interview over deze bijzondere periode.

Je bent al vanaf de eerste golf werkzaam op de COVID-IC, wat zijn je ervaringen uit die periode?

‘Tijdens de eerste golf zijn we er allemaal onbevangen ingegaan, we wisten niet wat ons precies te wachten stond. Er heerste, ondanks alle onrust, een goede sfeer op de COVID-IC. Iedereen was behulpzaam, stelde zich flexibel op en zette zich voor de volle 100% in. Daarnaast zijn we enorm gesteund en overladen met cadeautjes en lieve berichten van mensen buiten het ziekenhuis. De steunbetuigingen waren hartelijk en dat zijn de momenten om nooit te vergeten. Toch was het ook een zware periode, een tijd waarin je extra werkt, je vakantie in moet leveren, en werkzaamheden doet waar je niet voor bent opgeleid.’

‘Als ik na een dag werken uitgeput op de bank het journaal lag te kijken, voelde het wel eens onwerkelijk. Het COVID virus ging de hele wereld over, het was het nieuws van de dag, elk uur, elke minuut. Ik en mijn collegae stonden er letterlijk met onze neus bovenop.’


Hoe ziet een werkdag eruit op de COVID-IC?

‘Aan het begin van iedere dienst verzamel je als team bij het overdracht bord. We doen een gezamenlijke voorstelronde waarna we de patiënten gaan verdelen. Als anesthesiemedewerker ben je verantwoordelijk voor één patiënt, met een ic-verpleegkundige als eindverantwoordelijke. Na een korte patiëntenverdeling maak je je klaar om de IC box in te gaan. We kleden ons aan en trekken het benodigde beschermingsmateriaal aan.’

‘Samen met de ic-verpleegkundige hoor je de overdracht aan en maak je eventueel wat notities. Het is essentieel dat ik duidelijk aangeef wat de IC verpleegkundige van mij kan verwachten en wat niet. Grenzen aangeven is noodzakelijk.’


Welke ervaring is je tot nu toe het meest bijgebleven?

‘Ik ben heel veel ervaringen rijker, maar één springt er echt uit. Soms liggen patiënten wekenlang op de IC en ontwikkel je een speciale band, zo ook bij deze patiënt. De familie van deze patiënt had een formulier ingevuld met “Wie ben ik”. Hierop stonden persoonlijke verhalen en foto’s van de patiënt. Ik vond het confronterend om de verhalen te lezen. Ik ben dat als anesthesiemedewerker niet gewend. Deze verhalen raakte me en daardoor werd deze patiënt ineens een mens.’

Wat zou je collega’s willen adviseren die nog ingezet gaan worden op een COVID afdeling?

‘Probeer je zoveel mogelijk inhoudelijk voor te bereiden. Leg daarnaast de lat niet te hoog voor jezelf. Stel vooral veel vragen aan de IC verpleegkundigen, denk niet dat je alles al moet weten. Nogmaals, het is belangrijk dat je heel duidelijk je grenzen aangeeft.’

Hoe ga jij om met psychisch zware omstandigheden? Is er professionele hulp en ondersteuning voor personeel die dit nodig heeft?

‘Vanuit het UMCU wordt er continu professionele hulp aangeboden, niet alleen tijdens de COVID periode maar ook bij ingrijpende gebeurtenissen op de OK. Het is fijn om te weten dat je altijd bij hen terecht kunt. Tot nu toe heb ik daar geen gebruik van gemaakt. Ik ben blij dat ik mijn verhaal kwijt kan bij collega’s, maar ook privé voel ik mij zeer gesteund door alle lieve mensen om mij heen.’