“De jongen kwam lijkbleek de OK op en viel steeds weg”

Het is dinsdagochtend, 8.15 uur. Mijn programma bestaat vandaag vooral uit KNO-operaties bij kinderen: buisjes, keel- en neusamandelen. Strak gepland, snel achter elkaar. Het lijkt routine, maar dat is het nooit. Zeker bij kinderen blijf ik scherp. Bij elk kind neem ik even de tijd, net voor de narcose. Ouders staan er vaak bij en voelen spanning. “We zorgen goed voor hem hoor,” zeg ik dan. Die minuten zijn belangrijk, voor kind én ouders.

Halverwege de ochtend verandert de rustige sfeer plots. Er wordt een spoedoperatie aangemeld: een jongen van 16 met een nabloeding na het verwijderen van zijn keelamandelen. Dat komt vaker voor, maar dit keer is het ernstig. Hij is lijkbleek, verliest veel bloed en er is niet direct een operatiekamer vrij.

We schakelen snel. De OK wordt klaargemaakt, alles gecheckt. Rust uitstralen blijft cruciaal. “Als wij gehaast ogen, werkt dat door op het hele team én de patiënt,” zeg ik vaak tegen collega’s in opleiding.

Tijdens de time-outprocedure zakt de jongen steeds weg. Zijn bloeddruk keldert. De anesthesioloog start direct met de narcose, maar intuberen is lastig door het bloed in zijn keel. Een risicovol moment: als we de luchtweg niet op tijd veiligstellen, zijn we ver van huis.
De KNO-arts probeert het bloedvat via de keel dicht te branden, maar dat lukt niet. Uiteindelijk maakt hij een sneetje in de hals om het vat van buitenaf te sluiten. Een zeldzame stap bij deze ingreep.

Als het bloeden stopt en de jongen stabiel wordt, zuchten we allemaal van opluchting. Pas dan voel je de spanning. Later zei de KNO-arts: “Dit was wel een uitzonderlijke ingreep hè!” Ook op hem had het indruk gemaakt.

Ik besef weer hoe snel een routine-ingreep kan omslaan in spoed. Dan wordt al je kennis, deskundigheid en samenwerking met collega’s gevraagd. Dat maakt mijn werk intens, maar ook heel waardevol.

Blog van Kim, operatieassistent, St. Antonius Ziekenhuis