Twee zere benen

Waarom vinden we het prima dat we midden in de nacht uit ons bed worden gebeld, naar het ziekenhuis gaan en de rest van de nacht doorbrengen op de operatiekamer in plaats van in ons bed? Waarom vieren we kerst met onze collega’s in de koffiekamer in plaats van met onze familie thuis? Zeven uren achter elkaar aan de operatietafel staan, niet eten en pijn in je rug, ook geen probleem.

Een intrinsieke motivatie is nodig om dit werk te doen en te blijven doen en dat is in dit geval de patiënt de best mogelijke zorg geven die op dat moment nodig is. Letterlijk 24 uur per dag staan we klaar om iemands zoon, moeder, partner of wie dan ook op te vangen en de zorg te geven die nodig is. Dus ook midden in de nacht, ook tijdens kerst. Altijd.

Aan onze beschikbaarheid zit echter een grens. Die grens wordt wel eens overschreden en helaas wordt die steeds vaker overschreden vanwege personele krapte. En ja, dat heeft gevolgen. Het thuisfront begint te mopperen vanwege toenemende afwezigheid, signalen van vermoeidheid gaan over in oververmoeidheid, werkplezier neemt af en de stress schiet omhoog.

De capaciteit van het operatiecentrum is structureel niet meer groot genoeg voor ons ziekenhuis. Hoe groot dit probleem is laat zich zien in de steeds langer wordende wachtlijsten voor geplande operaties en spoedoperaties worden soms zelfs dagen uitgesteld. Daarnaast is er een steeds groter wordend aantal collega’s dat langdurig ziek is en we maanden niet terug zien op de werkvloer. Er is geen hogere wiskunde voor nodig om te bedenken dat hierdoor de werkdruk voor de steeds kleiner wordende groep collega’s blijft stijgen.

Maar wat blijft staan is onze motivatie, de wil om er voor de patiënt te zijn.

En dan ineens wordt er getwijfeld aan die motivatie;
“Mensen hebben niks meer over voor anderen” zegt een chirurg op het moment dat bekend wordt dat de patiënt van het dagprogramma vandaag niet meer geopereerd kan worden. Au. Met die opmerking wordt keihard tegen het zere been aangetrapt.

Meende de chirurg dit echt? Nee, zeker niet. Die opmerking kwam voort uit een volstrekt logische emotie. De operateur is degene die straks moet vertellen aan de patiënt en familie dat de operatie niet door kan gaan, er dus geen weefsel kan worden afgenomen en de patholoog nog geen duidelijkheid kan geven of er sprake is van een benigne dan wel maligne afwijking. Afschuwelijk in welke onzekere situatie deze patiënt nu achterblijft.

Nog een keer au. Dit keer een nog hardere trap tegen het andere zere been.