Waarom raakt me dit zo?

Ik sta daar in de operatiekamer. De dokter kijkt me niet aan, ik voel me ongemakkelijk en de spanningen nemen toe. Mijn ademhaling is hoog en snel en ik weet niet wat ik moet zeggen. De dokter krijgt een steriele jas aan en we gaan de patiënt steriel afdekken. Ik heb het gevoel dat we haast hebben maar weet niet waarom. De dokter zegt niet veel en is wat kort af. Ik vraag maar niet wat er is en laat het zo. ‘Als ik maar mijn best doe dan komt het wel goed’. Maar de negatieve sfeer wordt steeds erger, er mag niet meer gepraat worden op de operatiekamer, de dokter snauwt naar me. De operatielamp staat niet goed, hij kan niet opereren met dit licht. Het moet sneller… ik ben al heel snel, het kan niet sneller!

Maar ik zeg het niet. Ik voel spanning in me lijf, krijg het warm en ga haastig werken. Ik wil het nog beter doen maar dat gaat niet met al die spanning. Oh nee! Nu valt zijn favoriete schaar op de grond. Hij gooide de schaar terug in plaats van terug te geven, maar ik krijg de schuld. Ik zie rollende ogen een zucht. ‘Ja, en nu snel een nieuwe schaar!’ Maar ik heb niet gelijk een nieuwe schaar.

De werkdag is voorbij en ik stap in de auto. Ik kan het niet van me afzetten, ik ben boos, gefrustreerd en baal dat de dag zo verlopen is. Ik doe toch mijn best? Ik kom thuis en mijn man en kinderen vragen zich af wat er met me aan de hand is. ‘Mam, waarom doe je zo chagrijnig, dat is niet leuk... is er iets?’

Mijn dochter triggert mij met deze opmerking en ik kom tot het inzicht: Waarom laat ik dit zo gebeuren? Het is niet mijn probleem, het is zijn probleem. Hij gedraagt zich zo op zijn werk. Is het de stress van de operatie? Dat is heel vervelend voor hem, maar dat maakt het nog niet mijn probleem. Waarom laat ik dat gebeuren en ben ik daar zo gevoelig voor? Waarom kan ik het niet gewoon van me afzetten? En als ik het niet van me af kan zetten, waarom zeg ik het hem dan niet?

Ik ben hierin niet de enige. Herken jij je hier ook in?

Je bent zo gevoelig voor de woorden en daden van anderen dat het je helemaal uit evenwicht brengt. Je doet je uiterste best om het iedereen naar de zin te maken, maar uiteindelijk ben jij degene die eronder lijdt. Je bent als een spons die alles opzuigt en vasthoudt, zonder het te kunnen loslaten. Maar waarom? Waarom laat je anderen jouw humeur bepalen? Waarom laat je jezelf zo door hen beïnvloeden?

Vanaf het moment dat ik ben gaan realiseren dat niet al het gedrag van de ander persoonlijk op mij gericht zie ik het leven anders. Ik ben minder gevoelig voor het gedrag en de reactie van de ander. Ik besef dat het zijn of haar emoties zijn en niet die van mij.

Ook goed voor jou om te realiseren: Slechts 10% van ons leven wordt bepaald door de dingen die ons overkomen, de andere 90% is direct verbonden aan hoe we op die 10% reageren.