Aan de andere kant van het laken

Daar lag ik dan… Met mijn armen op twee steunen, starend naar die grote lampen, met mijn oud-collega’s en man om me heen. In een voor mij zo vertrouwde omgeving, maar nu in een totaal andere rol. Niet geheel onverwachts was ik hier beland overigens, 18 weken lang wist ik dat dit moment zou komen.

Tijdens de 20 weken echo van mijn zwangerschap werd namelijk een placenta previa geconstateerd, wat inhoudt dat de placenta dichtbij of tot over de baarmoederhals is geïmplanteerd. In het geval van een vaginale bevalling kan dit ernstige bloedingen veroorzaken, wat de keus voor een keizersnede niet moeilijk maakte.

En zo geschiedde… Na diverse controles bij de gynaecoloog werd de datum voor de keizersnede gepland. 7 februari zou de dag zijn, in het ziekenhuis waar Martijn als teamleider anesthesie werkte. In eerste instantie was het best even wennen aan het idee, zo’n keizersnede, maar stiekem vond ik het ook wel wat hebben.. Eindelijk eens ervaren hoe het is om een patiënt te zijn. Het leek me wel wat, een ruggenprik en je daarna volledig overgeven aan het operatieteam. Aan het ongemak en pijn nadien dacht ik voor het gemak maar even niet. En de gedachte dat ik daar in mijn bijna blote blootje op die operatietafel moest gaan liggen, schoof ik ook maar opzij.

De operatie zou ’s middags om 13 uur plaatsvinden. Om 10.30 uur werden we in het ziekenhuis verwacht en werd ik voorbereid voor de ok. Een ctg om te kijken of de kleine meid het in mijn buik nog naar haar zin had, een katheter en een infuus. Dit laatste wilde Martijn graag bij me prikken om zo toch nog een steentje bij te kunnen dragen. Hoe leuk zou het zijn als hij mis zou prikken zodat ik hem dat nog jaren om zijn oren kon slingeren! Maar helaas, hij kan prikken als de beste. Operatiejasje aan en toen begon het grote wachten. We hadden er zo’n zin in, eindelijk konden we straks zien hoe ons kleine wondertje eruit zou zien.
Het telefoontje kwam dat we richting ok mochten. De verpleegkundigen reden mijn bed en Martijn erachteraan met de couveuse. Aangekomen op de holding was het een gezellige boel. Diverse collega’s kwamen even buurten en alleen de thee miste nog bij het kransje.

Een uurtje later dan gepland kon ik dan toch echt richting de operatiekamer. Je bent op dat moment echt aan alles en iedereen overgeleverd, zo goed om dat eens van de andere kant te beleven. Hoe fijn is het dat je dan op je gemak wordt gesteld en een lolletje kan maken.
Eenmaal op de ok ging de gynaecoloog over tot het bekende riedeltje: de time-out procedure. Nadat bleek dat ik de juiste patiënt voor de juiste ingreep was, konden we overgaan tot het prikken van de spinaal. “Ga maar zitten, kin op de borst, bolle rug, ontspannen, daar komt de prik, je benen worden snel warm, ga maar weer liggen” . Hoe vaak ik dit niet al tegen ‘mijn’ patiënten heb gezegd, en hoe fijn dat ik nu behandeld werd alsof het volledig nieuw voor me was. Het moge duidelijk zijn dat Martijn zijn vingers ondertussen wel jeukten om de anesthesiologische controles bij me te doen, maar hij was hier nu toch echt alleen als man-van en father-to-be.

En ja, daar lag ik dan…  met mijn armen op twee steunen, starend naar die grote lampen. Wat een ervaring! De chirurgie was ondertussen al begonnen met de ok en ik had geen idee! Je merkt het écht gewoon niet! Wonderspul, die analgetica! Overigens kon ik aan de hand van de geluiden precies horen wat ze aan het doen waren. Oh, nu gaan de kochers op de fascie, hé, ik hoor de zuig, mijn uterus is open. Beroepsdeformatie zullen we maar zeggen. En dan..in een split second.. wordt je kind uit je buik gehaald en boven de lakens gehouden. Ik vind dit moment altijd al zo overweldigend als ik aan tafel sta bij een sectio, moet je nagaan wat het met je doet als je je eigen wondertje zo ziet.
Na de controle door de kinderarts mocht ze lekker bij me op mijn borst blijven liggen, geheel volgens het idee van een gentle sectio, oftewel natuurlijke keizersnede. Overigens vraag ik me of hoeveel natuurlijks eraan is om een kind via een snee in je buik geboren te laten worden, maar dat terzijde.

Terwijl wij alleen nog maar verliefd naar onze kleine meis konden kijken, werd aan de andere kant van het laken mijn buik weer gesloten. De operatieassistente sloot de huid en de gynaecoloog controleerde de placenta nogmaals. Pff, wat een kabels van vaten in de vliezen en placenta. Er was geen twijfel mogelijk dat deze operatie de juiste beslissing was.

En dan is het opeens allemaal klaar en voor ik het weet lig ik weer overgetild in mijn bed. Op naar de verkoever! Daar zette het theekransje wat begon op de holding zich weer voort, wat bijzonder toch met al die bekenden op je heen. Nog even de controles en dan weer terug naar de verpleegafdeling.

Lieve collega’s van de ok, bedankt voor de goede zorgen!

Al met al was het een ervaring die ik nooit had willen missen. Ik besef me natuurlijk heel goed dat dit by-far de leukste operatie is die je kunt ondergaan. Maar deze ervaring is ook zo goed geweest voor mijn inlevingsvermogen als operatieassistent. Benader een patiënt altijd professioneel, leg uit welke handelingen je verricht en een gezonde dosis empathie wordt zeer gewaardeerd, net als een portie humor. Het lot van een patiënt ligt op dat moment in onze handen en daar moeten we zeer zorgvuldig mee omgaan.

Kortom, voor ons was het een feestje en een onwijs mooie belevenis.

Alhoewel het állermooiste nu boven in haar wiegje ligt; onze dochter Renske!


?