C'est le ton qui fait la musique

De marinade waar de stukjes kipfilet ter voorbereiding inliggen ruikt zoet door de ketjap manis en in een langwerpig bakje naast de glazen schaal zuigen de satéstokjes zich vol water zodat mijn gasten straks geen houtsplinters tussen hun tanden vandaan hoeven te halen. Traag roer ik ketchup door mayonaise.

De rode cirkels die mooi afsteken in de roomwitte substantie vervagen en langzaam ontstaat er een egale roze kleur. Ik buk me om de whisky te pakken en kijk even over mijn schouder.
Mijn echtgenoot vindt het zonde om de dure drank in een saus te verwerken. Snel schroef ik de dop van de fles, schenk een flinke scheut in het bakje en zet de hem in het onderkastje terug. Door mijn enthousiasme is de saus nu te dun en moet ik meer mayonaise en ketchup bijvoegen.
Geeft niet, ik weet dat het opgaat bij de forellen die ik met dun gesneden preiringen heb gevuld en in de folie liggen te wachten om gegeten te worden en bij de gamba’s met knoflook. Mijn lief komt de keuken in en ik doop mijn wijsvinger in de saus en hou hem voor zijn mond. ‘Proef eens.’ ‘Mmmmm, lekker. Hoe doe je dat toch? Mij lukt het nooit.’
Ik glimlach.  ‘Gaat het buiten?’ Hij zucht. ‘Ze willen helpen dus het gaat niet snel.’ 
‘Stuur ze maar, dan kunnen ze helpen met de stokjes.’ Dat laat hij zich geen twee keer zeggen en mijn kleuters stormen de keuken binnen. Hun haren en kleren zijn vochtig en hun gezichten zijn besmeurd met donker zand.

Wij zijn er niet goed in om de tuinstoelen op te bergen met als gevolg dat als we ze nodig hebben, ze afgesopt moeten worden. ‘Eerst handen en toetjes wassen.’ Om de beurt klauteren ze op het houten opstapje en maken ze bellen van de zeep op hun handen. Als ze schoon zijn zet ik de jongste op zijn kontje op het aanrecht en blijft de oudste op het krukje staan. Het puntje van hun tong piept tussen hun lippen door als ze de stukjes kip precies door het midden aan de prikkers rijgen.

De glazen zijn weer vol en de flessen raken leeg. Op de BBQ ligt de saté te sputteren en om de beurt komen de kinderen lekkere dingen halen. De wigwam die ik van bamboestokken en meters dikke katoen gemaakt heb, is groot genoeg voor vier én voor de teckel en de kleine keeshond die ze als hun kinderen hebben aangewezen. Gewillig laten de beesten zich aankleden en als ik zie dat ze in het eten wat de kids steeds komen halen mogen delen, snap ik waarom. 

‘Hoor ik jullie telefoon? ’ Ik richt me op en loop naar binnen waar het nog warmer is dan buiten. Even denk ik dat de beller al heeft opgehangen maar dan hoor ik zacht gesnuif. 
‘Hallo?’ Ik hoor een snik. ‘Hallo,’ zeg ik weer. ‘Ik dacht, ik moet je bellen. Ik hou de hoorn iets van mijn oor als er luidt een neus opgehaald wordt. Wie is dit?? ‘Met Stella.’  ‘Stella, wat is er gebeurd?,’ vraag ik geschokt. ‘Ik heb dienst.’ ‘Is er iets met een patiënt? Is hij overleden.’
‘Nee, nee, we hebben net een enkelfractuur gedaan en drinken even iets.’  Haar snikken belemmeren haar het praten. ‘Ik zit even in het kantoortje nu,’ zegt ze tussen haar tranen door.

Ik wacht met een kloppend hart af. Heeft ze een naar telefoontje van thuis gehad? Is er iemand ernstig ziek, verongelukt? De doemscenario’s spoken door mijn hoofd. Het lijkt iets rustiger te worden aan de andere kant van de lijn. ‘Vertel,’ moedig ik haar aan.‘We zaten net in de koffiekamer en ze vinden dat ik aan de beurt ben om met Kerst dienst te draaien.’ Het gesnuif start weer en bereikt het hoogtepunt in een nieuwe huilbui.

Dienst met Kerst, denk ik en veeg met de rug van mijn hand het zweet van mijn voorhoofd. Word ik in de maling genomen? Staan de collega’s om haar heen en testen ze mij, de nieuwe teamleider, uit? ‘Ik kan geen dienst doen. Mijn familie is er altijd met Kerst. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen en zeg: ‘Zullen we er maandag over praten?’
‘Ik kan niet slapen als ik weet dat het moet. Kun jij niet zeggen dat het niet hoeft.’ Nee, natuurlijk kan ik dat niet!  ‘We hebben het er van de week over. Ik heb het rooster van december nu niet op mijn netvlies.’ ‘Ik dacht, jij helpt me wel. ’ Helpt me wel? Wat is dit?  ‘Zodra ik je zie komende week zullen we praten, goed?,’ zeg ik en probeer vriendelijk te blijven. ‘OK dan,’ klinkt het teleurgesteld.

Het is maandag en ik ben alleen in de kleedkamer. Het is nog vroeg, ik drink graag eerst koffie voor ik anderen zie. Ik wil net mijn OK-pak aantrekken als één van de operatieassistenten binnenkomt.  ‘Weet je het al?' vraagt ze.
‘Goedemorgen,’ brom ik. ‘O, sorry. Goedemorgen. Of ik vrij kan zijn. De datum had ik op dat briefje geschreven.’ ‘Dat briefje dat je mij vrijdag om vier uur toen we naar huis gingen gaf?’? ‘Ja, dat.’  ‘Het is nu maandagochtend.’ ‘Ja? ’ In mijn slip en BH trek ik mijn hoofd tussen mijn schouders en maak ik een verbaasd gebaar met mijn handen.
‘Je hebt nog niet gekeken,’ concludeert ze, ‘Dan hoor ik het straks wel, het is belangrijk voor me.’ Natuurlijk,’ hoor mezelf snauwen.

Ik baal. Ik had me nog zo voorgenomen om als leidinggevende "C'est le ton qui fait la musique” praktisch te hanteren.
Ik verwacht dat de operatieassistent straks tegen haar collega’s gaat zeggen dat die ‘nieuwe’ niet zo aardig is als ze lijkt. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik grenzen aan moet gaan geven en moet nadenken hoe ik duidelijk kan zijn en de toon van de boodschap goed hou.