Dankbaar

Vanaf het moment dat ik de eerste schreden zette op het pad van de sedatie (in 2013) tot op de dag van vandaag verbaas ik mij erover hoe dankbaar dit werk is. In het begin vielen met name de reacties van de functielaborantes mij op: ‘Sjonge, wat gaat dit relaxed, voorheen hadden we nog een collega extra nodig om de patiënt in bedwang te houden'. En dan dacht ik: 'Wat een middeleeuwse taferelen hebben zich hier afgespeeld'. Maar ook de verbazing dat de patiënt zo snel na de procedure al weer helder en aanspreekbaar is.

De MDL-artsen, de specialisten die mij als eerste de mogelijkheid gaven om de sedatiepraktijk te implementeren, waren vanaf het begin positief-kritisch. Positief waar het met name de ERCP-patiënten betrof, want de aanwezigheid van een sedationist gaf hen een stuk rust: een kwalitatief goede sedatie (dus een patiënt die mooi stillag) en ook geen zorgen over het cardio-pulmonale gedeelte (dat in het verleden nog wel eens tot spannende situaties leidde).

Voor kortdurende interventies, zoals gastroscopieën, werd nogal eens getwijfeld over de noodzaak van propofolsedatie. Vaak zelfs überhaupt over het nut van sedatie voor zo’n korte procedures. Maar gaandeweg komt er meer begrip. Het is natuurlijk ook veel logischer om een procedure van pakweg 8 minuten te laten sederen met een middel dat 10 minuten werkt, dan met een benzodiazepine dat een veelvoud van die tijd zijn invloed op de patiënt uitoefent.

Gaandeweg groeit de waardering, wat soms niet direct als zodanig wordt geuit, maar merkbaar is door de ruimere indicatiestelling: ‘Ik heb hier nog een patiënt en het zou fijn zijn als jij die in slaap zou willen brengen…..’ Het betreft dan dikwijls een patiënt met minimaal een ASA 3 classificatie, waarbij de arts graag de zorg tijdens de procedure laat ‘outsourcen´.

Maar ´top of the bill’ vormen toch de reacties van de patiënten. Soms is dat al tijdens het POS-gesprek. Het betreft dan veelal patiënten met traumatische ervaringen uit het verleden: scopieën waarbij ze halverwege bijkwamen, pijnlijke ervaringen, enorm opzien tegen het naar binnen brengen van de scoop via de keelholte, etc…. Als je ze dan kunt overtuigen van het feit dat ze dit nu niet meer hoeven mee te maken, valt er al een hele last van hun schouders. Maar ook de minder getraumatiseerde patiënten, die erg opgelucht zijn als alles achter de rug is en alleen jou bedanken. Ik trek dan het hele team er bij, want iedereen heeft tenslotte zijn of haar steentje bijgedragen aan de procedure.

Maar het is wel illustratief!