De dubbelcheck bij toediening van high risk medicatie een onneembare horde?

In mijn blog van 26 augustus stelde ik in de titel de vraag: "De dubbelcheck bij toediening van medicatie, wie doet het echt volgens de richtlijn?" Een antwoord op deze vraag heb ik niet gekregen, wat ik u overigens niet kwalijk neem.

Dit heeft mij doen besluiten een belrondje te doen, en wat blijkt? In geen enkele OK, die ik gesproken heb, wordt de dubbelcheck bij toediening 100% volgens de richtlijn uitgevoerd. Dat geeft te denken en verklaart waarschijnlijk waarom ik geen antwoord heb gekregen op mijn vraag.

Leiderschap?

Wat is de waarde van een richtlijn als deze in de praktijk niet of nauwelijks uitvoerbaar is? Wachten we tot het aantal incidenten de pan uitrijst en vervolgens op verscherpt toezicht door de IGZ op naleving van een (onwerkbare) richtlijn? Of maken we ons als beroepsgroep hard voor een herziening van de richtlijn, zodat er een werkbare situatie ontstaat en er van schijnveiligheid geen sprake meer is? Of ontbreekt het op de Nederlandse OK’s aan leiderschap en creativiteit om de richtlijn zo te implementeren dat niemand het in zijn hoofd haalt de richtlijn niet op te volgen? Beide invalshoeken bieden verschillende oplossingsrichtingen en zullen, afhankelijk van je stijl, al dan niet aanspreken. De ervaring leert dat het verzoek een richtlijn aan te passen op basis van praktische bezwaren (vergelijk het met de weerstand bij de invoering van de Safety Alert), weinig kans maakt bij de beleidsmakers. Maar, een poging doen kan natuurlijk altijd.

Toekomstproof

Als je het mij vraagt zou ik inzetten op het versterken van leiderschap en creativiteit. Niet in de laatste plaats omdat dit voor toekomstige vraagstukken meer rendement oplevert. Er zullen in de toekomst waarschijnlijk meer soortgelijke richtlijnen komen, die op praktische bezwaren stuiten. Wat is er dan mooier als je als management weet hoe hiermee om te gaan?

Tot slot

Is de dubbelcheck bij toediening een onneembare horde? Ik ben geneigd te zeggen “nee”. Met daarbij de aantekening dat ik als leidinggevende, die niet meer iedere dag op OK staat, niet geheel onbevooroordeeld ben. Toch denk ik dat we moeten proberen deze horde te nemen en alle steun en hulpmiddelen moeten inzetten die er zijn. Ook elkaar onderling informeren is een hulpmiddel, dus heb jij een goede oplossing of goede ideeën, deel het met elkaar, onze patiënten zullen ons dankbaar zijn.