De geschiedenis van de anesthesie

Pijn werd een lange tijd beschouwd als een onoverkomelijk leed dat deel uitmaakte van het menselijk leven. Alleen het geloof in God kon de pijn verzachten. Toch was de mens al eeuwenlang op zoek naar remedies om pijn te bestrijden.

Pijn werd een lange tijd beschouwd als een onoverkomelijk leed dat deel uitmaakte van het menselijk leven. Alleen het geloof in God kon de pijn verzachten. Toch was de mens al eeuwenlang op zoek naar remedies om pijn te bestrijden:

circa 600 voor Christus

De Indiaase arts Sushruta gebruikte cannabis dampen om patiënten te sederen voor een chirurgische ingreep

circa 400 voor Christus

De Assyriers gebruikten compressie van de carotiden om een korte staat van bewusteloosheid te creëren voor cataract chirurgie en circumcisies

145-208

Hua Toa, een Chinees geneeskundige, gebruikte mafeisan (een gekookt hennepproduct) in wijn om zijn patiënten te verdoven tijdens abdominale chirurgie

1525

Paracelsus ontdekt de verdovende eigenschappen van ether

1844

Horace Wells, een Amerikaanse tandarts, gaf een publieke demonstratie van een tandextractie met behulp van distikstofmonoxide, oftewel lachgas. De patient had te weinig lachgas gekregen en verklaarde dat hij wel pijn had gevoeld, maar beduidend minder pijn dan bij voorgaande extracties.

Tussen 1800 en 1845 dook lachgas al op in artistieke kringen en als kermisattractie.

1846

De eerste klassieke demonstratie van de effectiviteit van ether vond in het Amerikaanse Massachusetts General Hospital in 1846 plaats. Patiënt Gilbert Scott Abbott zou door chirurg Warren worden geopereerd, en de narcose met behulp van ether werd toegediend door tandarts en geneeskundestudent William Morton uit Boston. Morton had ervaring opgedaan met zowel lachgas als ether door te experimenteren op zichzelf en dieren. Ether leek hem het betere middel. Het werd toegediend door het te sprenkelen op een kapje van stof dat mond en neus van de patiënt bedekte. Vervolgens deed hij een aanvraag om en plein public in een ziekenhuis te demonstreren dat ether geschikt was voor algehele anesthesie. De operatie was begonnen. De patiënt vertoonde geen tekenen van pijn, maar was in leven en ademde. Na afloop van de operatie richtte de chirurg zich tot het verbijsterde publiek en deed de beroemde uitspraak: “Gentlemen, this is no humbug.” (“Heren, dit is geen bedrog.”)

Het startsein was gegeven. Binnen een maand werd ether al op meerdere plaatsen in de Verenigde Staten en Engeland gebruikt.

4 weken na de eerste demonstratie van Morton suggereerde Oliver Wendell Holmes als eerste de term ‘anesthesie’.

1847

De Schot James Simpson introduceerde een volgend narcosemiddel: chloroform. Voordeel van dit middel was dat het niet zo brandbaar was als ether en beter rook. In Groot-Brittannië bleef men nog zeker 100 jaar lang chloroform gebruiken, hoewel er vaak patiënten door kwamen te overlijden vanwege het kleine verschil tussen werkzame en dodelijke dosis.

1853

John Snow, de eerste voltijds specialist in de anesthesie in Engeland, gaf chloroform analgesie aan Koningin Victoria van Engeland voor de geboorte van Prins Leopold. Zo ontstond de term ‘narcose a la reine’ en werd het taboe rondom pijnverdoving tijdens de bevalling doorbroken.

1853

Drs. Charles Pravez en Alexander Wood ontwikkelden onafhankelijk van elkaar de eerste injectiespuit. 1845_het-instrument-dat-francis-rynd-ontwikkelde

1884

De Oostenrijkse oogarts Karl Koller ontdekte de werking van cocaine als lokaal anestheticum. Het pijnstillend vermogen van cocaine was al eerder ontdekt door Sigmund Freud, maar Koller paste de verdovende werking toe bij de precaire oogchirurgie.

1898

De Duitse chirurg introduceert de spinale anesthesie. Een patient met een geïnfecteerde enkel had een eerdere ervaring met ernstige bijwerkingen na algehele anesthesie. Bier stelde toen voor om 15 mg cocaine spinaal te injecteren, waarna hij de patient pijnloos kon opereren.

10 jaar later introduceerde hij de regionale intraveneuze anesthesie aan de bovenste extremiteit, heden ten dage nog steeds bekend als het Biers Block.

1917

Aanvankelijk ademde de patient gewoon lucht in waaraan anesthestica werden toegevoegd. Het eerste anesthesietoestel werd in 1917 ontwikkeld door Henry Boyle. De beademing gebeurde toen nog handmatig. De Duitse firma Dräger was zeer actief in de ontwikkeling van anesthesieapparatuur.

1914-1918

Bij WO 1 soldaten met ernstige verwondingen in het aangezicht, werd plastische chirurgie verricht. Om een een goede toevoer van zuurstof en anesthetica naar de longen te verzekeren, is de tracheale intubatie geïntroduceerd. Deze techniek werd in 1930 verder geperfectioneerd door Sir Ivan Magill.

1927

Pernocton werd voor het eerst gebruikt als intraveneuze barbituraat voor het inleiden van een anesthesie. In 1932 kwam thiopenthal (Penthotal) daarbij. In eerste instantie krijg dit middel de bijnaam “killer drug”, toen bleek dat zwaargewonde WOII soldaten stierven nadat ze met Pentotal in slaap werden gebracht.

1937

Professor R. Mackintosh introduceerde het gebruik van het eerst gebogen laryngoscoopblad.macintosh-laryngoscope-prototype-art4

1939

Met de komst van Meperidine wordt een belangrijk, een synthetisch morfine analoog, wordt een belangrijke stap gezet in het intraveneuze gebruik van sterke analgetica.

1942

Harold Griffith, een Canadese anesthesioloog, gebruikte curare voor het eerst tijdens een operatie om spierverslapping te verkrijgen. Bijna honderd jaar na de ether anesthesie van William Morton,
veroorzaakte hij een revolutie in de anesthesie door het gebruik van een stof dat tot die tijd als een vergif werd gezien.

1965

De psycholoog Melzack en de anatoom Wall stelde de gate control theory voor, oftewel de poorttheorie.

Deze theorie postuleert dat het ruggenmerg niet alleen schadelijke prikkels doorgeeft aan het centrale zenuwstelsel, waar pijngewaarwording plaatsvindt, maar dat datzelfde centrale zenuwstelsel in staat is de pijnprikkel te moduleren. Dat wil zeggen dat het centrale zenuwstelsel als het ware een poort kan open- en dichtzetten om pijn in meer of mindere mate door te laten naar het centrale zenuwstelsel.

1972

Isoflurane komt voor het eerst op de markt

1977

Introductie van Propofol

1994

Introductie van Sevoflurane