Dé operatieassistent

Monique van den Berg-Damen kun je wel echt een orthopedieaddict noemen. In 1992 begon ze haar opleiding tot operatieassistent in het Rode Kruis Ziekenhuis, en ze was daar specialismeoudste van de orthopedie. Ze is daarna betrokken geweest bij de opzet van Kliniek Zestienhoven en ze heeft gewerkt via een detacheringsbureau als surgical support-medewerker voor een orthopedische firma. Sinds augustus 2017 werkt ze bij Bergman Clinics in Rijswijk, een zelfstandig behandelcentrum gespecialiseerd in – jawel – orthopedie.

De grootste uitdaging van mijn vak vind ik …
Het leren van nieuwe operaties c.q. nieuwe technieken. De voorbereiding voor bijvoorbeeld een revisie knie van tevoren met de firma en ook nog thuis, en dan het daadwerkelijk instrumenteren van zo’n OK, zijn een echte uitdaging en maken het vak nog steeds spannend!

De eerste keer op de OK herinner ik me als …
Heel spannend en teleurstellend tegelijk eigenlijk. Ik weet nog dat de eerste OK waar ik mocht meekijken een ‘ouderwetse’ liesbreuk was. Superspannend, maar ik werd ergens op afstand neergezet in verband met de steriliteit, waar je nog nauwelijks iets van weet. Uiteraard kon ik vanaf die afstand veel te weinig zien, het liefst had ik toen al gelijk met mijn neus in de wond gestaan!

De ultieme ontspanning na een drukke werkdag is voor mij …
Genieten van een mooi glas wijn en een lekker bijpassend hapje samen met mijn man.

De leukste operatie vind ik …
Eigenlijk alles! Bij Bergman Clinics Rijswijk mogen wij ook assisteren en de huid hechten. Dat maakt een operatie zo veel leuker. Je gaat wat meer de diepte in, met begrip van hoe bijvoorbeeld een heup wordt geplaatst; je krijgt meer kennis over de specifieke operaties.

De toekomst van het vak zie ik …
Af en toe zorgelijk in. Met name door het personeelstekort dat overal heerst. Door de jaren heen gaat de curve op en neer en er worden bij elk dieptepunt nieuwe ‘mogelijkheden’ bedacht om dit tekort op te lossen. Ik denk dat er standaard meer personeel opgeleid moet worden, ook als dat betekent dat er bepaalde periodes te veel personeel zal zijn.

De patiënt die mij altijd bijgebleven is …
Een patiëntje van acht jaar in Nigeria. Ik was met een plastisch team in Nigeria en dit jongetje lag (door brandwonden) op de operatietafel voor reconstructie van zijn bovenlip en oogleden. Je zag dat het infuus prikken hem pijn deed, maar hij gaf geen kik. Hij onderging alles zonder geluid te maken. Ik vond dit heel bijzonder en ik was erg onder de indruk van dit jongetje.

De dag is voor mij geslaagd als …
Het OK-programma vlot en goed verloopt – als een geoliede machine, als de patiënten tevreden zijn en als we een goede sfeer uitstralen. En uiteraard als er ook regelmatig gelachen is gedurende de dag!

De mooiste uitspraak vind ik …
Als de patiënt na afloop van een operatie vraagt: ‘Was het echt nodig dokter?’



Foto: Monique met orthopedisch chirurg Remko Sonnega