De week van …. Anesthesioloog Pascal Ramsodit

Pascal Ramsodit (41) is fulltime werkzaam als anesthesioloog-pijnspecialist in het Elisabeth-Tweesteden Ziekenhuis (ETZ). Het ETZ is een level 1 traumacentrum, een neurochirurgisch/neurointerventie centrum en heeft daarnaast een breed pallet aan complexe operaties. Samen met zijn partner Kees en hun labrador Brut woont hij op het platteland van het pittoreske Oisterwijk. Op een doordeweekse dag gaat de wekker om 6 uur en worden ze in de woonkamer uitbundig kwispelend begroet door Brut, die ze vervolgens uitlaten terwijl de zon opkomt boven het prachtige Brabantse landschap. Na een heerlijk ontbijtje, met het 7 uur journaal op de achtergrond, start de dag. Rond 07:15 uur vertrekt Pascal richting het ziekenhuis. In de winter veelal met de auto en bij mooi weer kiest hij voor de fiets. Een kijkje in de werkweek van een anesthesioloog…

Maandag

Deze maandag begint met een ochtend pijnpoli, maar niet voordat ik eerst met mijn collega’s het weekend heb besproken. Gemiddeld zie ik vijf tot zes nieuwe patiënten, waarvan het gros is doorverwezen door collega specialisten (neurologen, neurochirurgen en orthopeden). Daarnaast staan er gemiddeld tien controle-afspraken gepland, waar ik een gegeven behandeling of gestarte medicatie evalueer en tevens vragen beantwoord van patiënten. De meeste controle afspraken vinden op dit moment telefonisch plaats in verband met COVID-19.

Mijn eerste nieuwe patiënt is helemaal fan van een groot frisdrankmerk en verschijnt dan ook in een compleet bedrukte outfit, met bijpassende tas en zonneklep op de afspraak. Laat mijn laatste patiënt nu net werkzaam zijn bij dat bekende frisdrankmerk. Ik kan een kleine glimlach nauwelijks onderdrukken van deze toevalligheid. Wellicht dat ze in de toekomst, post COVID, naast elkaar plaats nemen in de wachtkamer. Hoe leuk zou dat zijn?!

Mijn voorlaatste patiënt spreekt alleen Pools en heeft gelukkig een vriend meegenomen, echter na tien minuten steggelen met de anamnese kom ik erachter dat de vriend Hongaars is en puur voor de gezelligheid is meegekomen i.p.v. te tolken.

Na de poli staat een digitaal overleg met een collega van de revalidatie gepland. We praten elkaar bij over de nieuw op te zetten combinatiepoli waarin wij op dezelfde dag chronische pijnpatiënten beoordelen en hen direct een behandeltraject kunnen aanbieden. Door deze multidisciplinaire holistische aanpak willen wij patiënten eerder en sneller re-integreren.

Op maandagmiddag verzorgen de pijnspecialisten (totaal zes) de anesthesie op de radiologie voor de neuro-interventies (denk hierbij aan intracraniele aneurysma en AV malformaties). De overige middagen van de week zijn bestemd voor pijnbehandelingen, waar wij op de behandelkamer gemiddeld acht tot tien patiënten een pijnbehandeling geven.

Na een snelle lunch haast ik mij naar beneden waar de patiënt, het radiologie team en mijn anesthesiemedewerker mij al staan op te wachten. Na de time-out en geruststellende woorden maak ik de patiënt in slaap, monitoren wij de patiënt tijdens de gehele procedure en aan het einde maken we de patiënt wakker en brengen we deze naar de verkoeverkamer.

In de tussentijd is er een patiënt met een sub arachnoidale bloeding (SAB), op basis van een cerebraal aneurysma, aangemeld die net opgenomen is op de medium care (MC). Van belang bij deze patiënt is dat de bloeddruk goed in de gaten wordt gehouden tijdens de procedure om te voorkomen dat het aneurysma weer barst (een re-bleed) bij een te hoge bloeddruk. Een te lage bloeddruk is ook onwenselijk omdat er dan sprake is van onvoldoende bloedvoorziening naar de hersenen. Sowieso kan bij een SAB de bloedvoorziening gestoord zijn door eventueel vaatspasmes (dit is ook tijdens de angiografie goed te zien). De procedure (coiling) loopt ongecompliceerd, de patiënt wordt neurologisch goed wakker en kan geextubeerd worden. Ter observatie blijft patiënt eerst nog op de verkoever alvorens weer terug te gaan naar de MC. Het is half zes en mijn dag zit erop. Ik draag de patiënt die voor coiling is geweest over aan mijn dienstdoende collega en bel de intensivist voor een overdracht alvorens mij om te kleden en naar huis te gaan.

Dinsdag

Dinsdag sta ik de gehele dag op OK. Na binnenkomst overleg ik kort met mijn anesthesiemedewerkers van vandaag en ga direct door naar mijn eerste patiënt. Het is fijn dat de holdingmedewerkers alles al klaar hebben gezet. Deze patiënt krijgt een oesofaguscardiaresectie. Nadat ik mij heb voorgesteld en kort met de patiënt heb gepraat, prik ik de epiduraal. Aangezien wij meestal twee OK programma’s tegelijk draaien, loop ik direct door naar mijn andere OK. Deze patiënt heeft een bekkenfractuur en komt oorspronkelijk uit Amsterdam. Dit is de stad waar ook ik geboren en getogen ben. Nadat wij even onderling plat Amsterdams hebben gepraat, maak ik patiënt in slaap, prik een arterielijn en geef de anesthesiemedewerker alle perioperatieve instructies (o.a. streef bloeddruk, vulling, medicatie en pijnstilling).

Vervolgens ga ik terug naar de OK van de patiënt met oesofaguscarcinoom om deze narcose te geven, te intuberen en verder op te lijnen. Na het oplijnen bespreek ik ook hier alle perioperatieve instructies en loop ik terug naar de OK van mijn mede Amsterdammer om te zien hoe het met het bloedverlies staat. Het bloedverlies blijkt uiteindelijk 900 cc te zijn en gelukkig kunnen wij dit via de cellsaver teruggeven.

Tussendoor word ik met spoed gebeld in verband met een acute lage bloeddruk en hoge beademingsdrukken bij de patiënt waar een oesofaguscardiaresectie wordt verricht; het blijkt om een spanningspneumothorax te gaan en door snelle communicatie over het doek heen, verhelpt de chirurg dit met behulp van een drain.

De rest van de operatie loopt ongecompliceerd en houdt mijn anesthesiemedewerker de patiënt goed in de gaten, we houden frequent onderling telefonisch contact, ik loop een aantal keren binnen en verder volg ik alles via EPIC. Voor de andere OK prik ik verschillende echogeleide locoregionale blokken bij patiënten.
Tussendoor heb ik een Teams-vergadering met mijn collega pijnspecialist over een zinnige zorg traject.

Aan het eind van de middag breng ik de patiënt van de oesofaguscardiaresectie terug naar de verkoever. Hier blijft de patiënt een paar uur alvorens naar de MC te gaan voor observatie. Ik bel de verantwoordelijk intensivist voor een overdracht en ga daarna snel naar huis want ik heb vakgroep vergadering via Teams (twee keer per maand). Het is fijn om mijn collega’s allemaal (digitaal) te zien en gezamenlijk bij te praten. Ondanks dat wij elkaar op de werkvloer regelmatig zien, zitten wij in deze tijd vaker verspreid. Ik kijk uit naar een tijd waarbij wij weer oud en vertrouwd gezellig met z’n allen rond een tafel zitten.

Woensdag

Happy humpday....het is woensdag…het midden van de week; Toen ik in Toronto werkte dacht ik dat humpday totaal iets anders betekende, maar hiermee viert men het midden van de week!
Vandaag heb ik OK’s met veel wisselingen van de KNO en Kaakchirurgie, tevens draag ik het consulten-sein voor chronische pijn. Lopende consulten handel ik meestal telefonisch af en bij nieuwe patiënten ga ik langs om het behandelplan persoonlijk door te nemen met patiënt en zaalarts.

Thuis wordt getracht om met gele verf een verjaardagskaart voor mijn vader te maken, met een pootafdruk van onze jonge pup Brut. Er zit echter meer gele verf op de vloer in de woonkamer dan uiteindelijk op de kaart!



Donderdag

Op donderdag heb ik twee kamers met neurochirurgie en mammachirurgie. Beide kamers zijn voornamelijk opgevuld met oncologische patiënten. Dat ik gisteren een deels niet oncologisch programma had van de KNO en kaakchirurgie is echt sporadisch in deze COVID-19 periode. Wij hebben een fors gereduceerd operatieprogramma en veel anesthesiemedewerkers en operatieassistenten springen al maanden op de IC bij of zitten in het RRT (Rapid Respons Team) van locatie Noord (TweeSteden ziekenhuis). Onze vakgroep heeft in de eerste golf met zeven anesthesiologen (waarvan ik er een was) bijgesprongen op de ICU; De afgelopen maanden zijn dat er maximaal drie geweest omdat wij ook zoveel mogelijk OK capaciteit willen behouden en daarbij taken van het RRT hebben overgenomen van de intensivisten. Tevens heeft onze groep pijnspecialisten de afgelopen maanden de wachtlijst (ontstaan door de eerste golf) van de pijnpoli (was meer dan vier maanden) terug kunnen brengen naar enkele weken door extra poli te draaien. Ik sluit de dag af met een digitaal overleg met het palliatief team.

Vrijdag en zaterdag

Na een normale dag op OK op vrijdag heb ik ook nog een avond/nachtdienst voor de boeg op zaterdag waarbij ik ook wederom word geconfronteerd met de effecten van uitgestelde zorg. Tijdens deze dienst zie ik twee patiënten die eigenlijk een week later gepland staan. De eerste patiënt had inklemmingsverschijnselen door massa werking van zijn hersentumor; de andere patiënt had een obstructie bij zijn bekende darmtumor. Beiden zijn in mijn dienst geopereerd en hebben het beiden gelukkig goed gedaan postoperatief.

Een paar peripartum epiduralen midden in de nacht, een oproep van het traumateam en vroeg in de ochtend nog een sectio.
Op zondagochtend rijd ik naar huis toe, waar manlief en pup me enthousiast begroeten, het ontbijt klaar staat met vers geperste juice, zelf gevouwen croissants a la Kees en eindelijk een bak koffie. Het weekend is begonnen!