De wereld van de OK mist een gezicht

Waarom wilden alle jongens in de jaren tachtig straaljager piloot worden? Top Gun. Waarom alle meisjes zangeres? Madonna. Mensen hebben een rolmodel nodig, iemand die een gezicht geeft aan een tijdperk of beroepskeuze. Welke rolmodellen heeft de OK? Hoe presenteren wij ons?

De OK heeft een imagoprobleem. Daar ben ik stelling van overtuigd. En ik ben er ook van overtuigd dat we daar zelf, bewust of onbewust, schuld aan hebben. We zijn gesloten bolwerken, niet alleen voor de buitenwereld, maar ook binnen ziekenhuizen zelf. Achter de gesloten deuren gebeuren enge dingen, heerst een andere cultuur, wordt er directer gecommuniceerd. Maar is het ook leuk om er te werken? Als je de explosieve groei van Instagrammers op de OK moet geloven wel, maar is dat niet vooral window dressing overgoten met een recruitmentsaus?

In tijden van crisis - zo mogen we het inmiddels wel noemen - mist de OK iets cruciaals. Een gezicht. Het gezicht van de OK. Eén gezicht dat staat voor dé medewerker van de OK. Niet alleen van de anesthesiemedewerker, operatieassistent of recoveryverpleegkundige. Nee, één leider die staat voor de OK en opkomt voor onze belangen.

Gaat dat in de huidige setting ooit gebeuren? Nee. We zijn te gescheiden werelden op een aantal vierkante meter. Kijk maar eens in de gemiddelde koffiekamer op de OK. De chirurgie zit links, de anesthesie rechts. De recovery voelt zich het meest thuis aan de anesthesietafel.

Op de OK zelf is het niet anders. De anesthesiemedewerker zit achter de doeken, de chirurgie ervoor. Helpen we elkaar? Als je er om vraagt. Er is een strakke taakverdeling. We zijn collega's, maar voelen ons regelmatig tot elkaar veroordeelt. Net als met de koffietafel voelt de recovery zich het meest thuis bij de anesthesie. Ze delen niet alleen een tafel, maar ook een vaktijdschrift. Het kan dus wel.

Op bestuurlijk vlak is het niet anders. De analogie met de koffiekamer is snel gemaakt. Ook hier wordt niet of nauwelijks gemengd. De landelijke vereniging voor operatieassistenten (LVO) roept haar achterban op een petitie te tekenen tegen onder andere de personeelstekorten, maar waarom de beroepsvereniging voor anesthesiemedewerkers (NVAM) en recovery niet? Binnen die beroepsgroepen zijn de personeelstekorten net zo groot. Een gezamenlijke petitie had toch beter geweest? Een gemiste kans.

Er moet dus eerst wat veranderen op het gebied van samenwerken. Samen optrekken. Als 1 man/vrouw naar buiten treden. De gemeenschappelijke noemer formuleren.

Laten we in 2019 gewoon eens gek doen en 2019 als het jaar van samenwerken gaan betitelen. Alle mitsen en maren overboord, gewoon aan tafel, oud zeer laten we achter in 2018. Wat voor moois zou dat brengen? Laten we een poging doen, al is het alleen maar om te concluderen dat we dat jaren eerder hadden moeten doen…

[foto: Shutterstock]