Een jaar klaar

Het was 2017. Een einde en een begin van een loopbaan. Na ruim 12 jaar leidinggeven nam ik afscheid van een functie die me als mens heeft gevormd. Voor een grotere spiegel kun je niet staan. Ik raad het iedereen aan. Ik koos voor een definitieve terugkeer naar de praktijk. De sedatiepraktijk. Een betere keus had ik niet kunnen maken.

Toegegeven, de keuze was een optelsom van verschillende factoren. Ik wilde meer tijd besteden aan OK Visie, maar een leidinggevende functie in deeltijd was onbespreekbaar. Daarnaast vond ik het schrijven voor OK Visie vanuit een praktijkfunctie inhoudelijk beter dan vanuit een managementfunctie. Ook het vooruitzicht om weer te gaan studeren sprak me erg aan. Tijdens een weekendje Ameland werd de keuze gemaakt. Dat Ingrid één dag voor de start van de opleiding uitgerekend was van onze dochter, namen we op de koop toe. Een jaartje buffelen, dat werd het!

Nu, alweer een jaar in het bezit van het papiertje kijk ik terug op mijn eerste jaar in een bijzonder vak.

Dat ik zelfstandig zou gaan werken op afgelegen afdelingen in het ziekenhuis was mij vooraf bekend. Dat ik zelfstandig de doseringen van de sedativa moest bepalen ook. Dat ik spreekuur zou gaan doen ook. Maar dat ik ook patiënten op het spreekuur zou krijgen, die een uur geleden te horen hebben gekregen dat ze ongeneeslijke longkanker hebben, daar had ik vooraf niet bij stilgestaan.

Een op het eerste gezicht technisch vak waarbij je patiënten het bewustzijn ontneemt vereist bijzonder goede gespreksvaardigheden. Hoe tegenstrijdig en mooi is dat! Een vak dat de gehele linie bestrijkt. Van farmacologie tot psychologie en alles wat daar tussen zit. Voor een anesthesiemedewerker zonder verpleegkundige achtergrond en levenservaring een behoorlijke kluif kan ik me voorstellen. Niet voor niets is ruime werkervaring als anesthesiemedewerker vereist voor deze opleiding. Laten we daar niet aan toornen!

Ik werk anderhalve dag per week als sedatiepraktijkspecialist en de rest van de dagen bij de anesthesie. Gelukkig. Ja, gelukkig. Dagen bij de sedatie tellen voor mij dubbel. De continue focus, de zelfstandigheid, onomkeerbare beslissingen nemen, spreekuur doen, sedatie commissie vergaderingen, vakgroep overleg. Het is echt ander werk dan op OK bij de anesthesie. Maar zo leuk!

Waar ik dagelijks nog het meeste van geniet zijn de reacties van patiënten als ze ontwaken uit de sedatie. Ik word bijna dagelijks uitgenodigd in menig slaapkamer. Van zowel mannen als vrouwen. “Zo lekker wil ik vanavond ook wel slapen!”, is bijna dagelijkse kost. Volgens een MDL arts bij ons hebben wij het mooiste beroep van het ziekenhuis, ‘iedereen is blij met jullie.’ En zo is het!

Maar worden we ook als zodanig gewaardeerd? Door de patiënten zeker, maar door de organisatie ook? Ik lees op de besloten Facebookgroep regelmatig collega’s die intern worstelen met hun functiewaardering. Voor velen is het een strijd om financiële waardering. En dat moet echt anders. Ik begrijp dat het ingewikkeld is om sedatie op een verantwoorde manier te financieren omdat er geen DBC voor is. In de huidige setting gaat financieren van sedatie ten koste van “iets” anders in de organisatie. Het moet uit de lengte of uit de breedte. Het wordt daarom de hoogste tijd voor declarabele sedatie verrichting, zodat het financiële spanningsveld verdwijnt en de sedatiepraktijkspecialist een rechtvaardige en reële financiële vergoeding krijgt.

Een jaar klaar en er nog lang niet klaar mee! Het is een vak in de kinderschoenen. Er is nog veel behoefte aan onderzoek op verschillende fronten, dus de toekomst is spannend. Ik hoop er nog lang deel van te mogen uitmaken.