Een ouderwetse dienst

Het was al weer een paar weken geleden. Weekenddienst. De afgelopen weken was het onwijs druk geweest op de zaterdagen. Diensten van 18 uur werken waren geen uitzondering. Gaat mij niet gebeuren. Althans dat nam ik mezelf voor toen ik op Koningsdag nog een oranjebittertje nam.

'Zullen we de schuur nog even gaan uitmesten vandaag', vroeg Ingrid toen ik op de bank de herhaling van Koningsdag in Groningen zat te kijken. 'Werkt altijd zo lekker ontnuchterend, een wuivende stoet Oranjes die door een stad trekken waarbij je heel duidelijk ziet dat ze eigenlijk liever met een biertje op het terras willen zitten', zei ik terug. 'Zou ik vandaag ook wel willen', voegde ik eraan toe. 'Ga jij nou maar lekker helpen met de schuur', hoorde ik ergens achter in de tuin. 'Die Alexia is ook een leuke meid geworden', riep ik nog om Ingrid naar binnen te lokken. Geen reactie.

Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik doe het liefst heel weinig thuis als ik dienst heb, want je zal zien dat je opgeroepen wordt, net als je met een kwast in je hand staat. Of de schuur aan het opruimen bent. Want je zal zien dat je de hele dag en nacht aan het werk moet….

9.00 uur. Telefoon. Ik wilde echt net van de bank opstaan om te gaan helpen. Anoniem nummer. 'Yes', het ziekenhuis. Of ik met spoed wilde komen voor een sectio! 'Natuurlijk', riep ik iets te enthousiast terug naar de receptioniste. 'Sectio', riep ik richting de schuur. 'Lucky you', hoorde ik vaag terug. 'App je me als je klaar bent met de schuur, dan kom ik weer naar huis', lachte ik terug.

10.00 uur. De dienstdoende chirurg trakteert altijd taart wanneer hij dienst heeft. Niemand weet waarom, maar niemand klaagt. 'Of we eerst taart wilde eten of eerst nog even een galblaas en een laparoscopie wilde doen', vroeg hij zich af toen hij ons belde. 'We zijn met een sectio bezig, maar bijna klaar'. 'Doe maar eerst taart', stelde ik voor.

Het lijkt soms wel of men ruikt dat het dienstteam in huis is. Er melden zich dan altijd heel toevallig allerlei extra ingrepen aan. Herkenbaar?

12.00 uur. Uroloog aan de telefoon. 'Jullie zijn in huis hoorde ik?' Ja klopt! 'Maar we zijn voorlopig nog niet klaar, heb je iets voor ons?'. 'Ja, een torsio testis, kan niet te lang wachten'. Dan maar een tweede team in huis laten komen, besloten wij. Gelukkig was er nog genoeg taart over voor hen.

14.00 uur. Verder met de chirurg. Het tweede team was inmiddels weer naar huis. Het bleek een complexere ingreep dan we verwachten. Om 17.00 uur reden we de patiënt naar de Intensive Care om te recoveren.

17.30 uur. Rust. 'Zullen we eten bestellen of naar huis om daar te eten', stelde een collega voor. Ik wilde wel even naar huis. Kon nog net aanschuiven bij het avondeten. 'Is de schuur al opgeruimd', vroeg ik oprecht geïnteresseerd. 'Nee, wacht nog steeds op jou', antwoordde Ingrid met volle mond. 'Kun je lang wachten vandaag, ik voel dat ik zo weer terug moet'.

19.00 uur. Anonieme oproep. 'Zie je wel', ik voelde het. Kaakchirurg. 20.00 uur time-out voor een mandibula fractuur. Leuke kaakchirurg trouwens. Vliegt paramotor, zag hem laatst over Ermelo vliegen. Nou ja, dat vermoedde ik, hij bevestigde het tijdens het opereren. Goeie sfeer op de OK, de tijd vloog daardoor ook.

21.30 uur. Zou dit het zijn voor vandaag? 'Nog even het moeder en kind centrum bellen', stelde een collega voor. Want je zal net zien, ben je net thuis, kunnen we weer terug voor een sectio. "Nee, er ligt niets voor jullie', antwoorde de verpleegkundige. 'Maar geen garanties hè'. 'Nee, dat weten we'.

22.00 uur. 'Wil je nu een biertje', grapte Ingrid. Kon hem ff niet waarderen. 'Denk dat ik ff ga douchen en slapen, denk dat het voor vandaag nu wel klaar is, de verlos en de SEH zijn leeg.' Althans voor nu…

22.30 uur. Anonieme oproep. 'Nee!' Of ik met spoed wilde komen voor een sectio. 'Hoe is het mogelijk, net lag er niets'. 'Rijdt je niet te hard schat', riep Ingrid nog toen ik mijn jas van de kapstok griste. 'We moeten volgende week nog naar Griekenland'. Ja ja.

01.00 uur. 'Wie durft er nog naar de verlos te bellen?' Ik niet meer. 'We gaan naar huis, slapen!'.

01.15 uur. De straten zijn leeg. Niemand op de weg. In een staat van vermoeidheid lijkt alles surreëel. Alsof je in een film loopt. Op de automatische piloot zet ik nog een bakkie thee en smeer een boterham.

01.30 uur. Touchdown op mijn kussen. Telefoon check. Slapen!

04.00 uur. Telefoon. Dacht dat ik droomde. Nadat hij 4x overging had ik het pas door. Anoniem nummer. Of ik met spoed wilde komen voor een nabloeding na partus. 3,5 liter bloed verloren. In een wereldrecord omkleden zat ik binnen een minuut weer in de auto.

Onderweg moest ik opeens denken aan een presentatie van Gert Jan Kamps over vermoeidheidsmanagement die ik ooit heb gezien. Is dit nog wel veilig? Om met zo weinig slaap weer vol in actie te moeten komen, bij zo'n complexe situatie. Ik voelde me eigenlijk gek genoeg best fit en in staat adequaat te kunnen handelen. Zal de adrenaline zijn. Dus ik besloot om geen collega uit bed te bellen.

7.30 uur. Situatie onder controle. Maar wat een chaos. Overal lege infuuszakken, volle zuigpotten, drukzakken. 'Ga ik dit nog opruimen of bel ik de dienst van zondag?' Toch maar de dienst gebeld, ik was verrot. Maar voldaan.

8.00 uur. Bakkie koffie in de koffiekamer. Even napraten met de collega's, wat een dienst! Eén om nooit te vergeten.

Wat hebben we een bijzonder, maar soms heftig vak.