Geen held, wel geld

Het scheelt maar een letter. Held of geld. Een held is in veel verhalen het onbaatzuchtige personage die een daad verricht waarmee de schurk of het onheil wordt afgewend. Gaat het de held om geld? Meestal niet. Het gaat de held vaak eigenlijk primair nergens om. Hij vindt zichzelf in de meeste gevallen geen held. De omgeving dicht de personage de heldenstatus toe. Gaat de held zich hierdoor anders gedragen? Gaat hij zijn daad te gelde maken? Het zou heldonwaardig zijn en zijn heldenstatus geweld aandoen. Helden leven groots en meeslepend, maar sterven arm. Balen? Had je maar geen held moeten worden.

Het is wat met de heldenstatus van de zorgverleners. De één vindt het verschrikkelijk, de ander vindt het geweldig en voelt eindelijk de erkenning die jaren ontbrak. Of misschien beter, ‘vond het geweldig.’ Held tegen wil en dank? Tegen de wil zeker niet, althans daar gaan we vanuit. Tegen dank? Daar leek het wel even op in het begin. Het na 3 maanden verguisde applaus echoot alleen nog in de Tweede Kamer na, zonder de coalitie het spreekwoordelijke zetje in de goede richting  te geven. De kracht is er letterlijk uit. Uit de oppositie hopelijk niet.

Het altruïstisch in ontvangst genomen applaus heeft een boemerang effect waar ze in de gemiddelde concertzaal jaloers op worden. ‘Hadden ze maar nooit geapplaudisseerd’, denkt de gemiddelde liberaal en christendemocraat waarschijnlijk nu blijkt dat het applaus meer was dan alleen luchtverplaatsing. Het was een natie die zijn soldaten moed in klapte op weg naar het front. Iets wat je normaliter alleen ziet bij terugkeer van het front, deed men het nu maar alvast vooraf. ‘Geen idee of ze ooit nog terugkeren’, zal men hebben gedacht. ‘Hebben ze het applaus alvast binnen.’ Meer heeft de held toch niet nodig. Ze leven immers groots en meeslepend, maar sterven arm.

‘Zorghelden. Frontlinies. Ten strijden trekken tegen het virus.’ De verwijzingen naar oorlogsvoering struikelde over elkaar de afgelopen maanden. Wat is dat toch? Hebben we als samenleving een “imaginaire” vijand nodig om dichter bij elkaar te komen? Voelen we ons alleen dan als samenleving verbonden? Het had mooi geweest en even leek het erop. Maar we glijden langzaam terug naar het oude normaal. En dat is goed nieuws, zorgheldtechnisch gezien.

Laten we afspreken dat we die heldenstatus snel verlaten en gewoon weer doen alsof we dit vak hebben gekozen omdat we het belangrijk en leuk vinden om voor mensen te zorgen, in welke vorm dan ook. Als we dan tegen de coalitie zeggen dat het applaus een foutje was en afspreken dat zij ons gewoon 'zonder hard feelings' die salarisverhoging en die beloofde bonus kunnen geven, praten we nergens meer over.

Zijn wij geen helden meer, maar sterven wel rijk. Kabinet Rutte IV staat niets meer in de weg…