Het waren 2 fantastische dagen…

Wanneer heb je voldoende ervaring om als ZZP-er of gedetacheerde op de OK te gaan werken als anesthesiemedewerker of operatieassistent? Deze vraag stelde ik mezelf vanmorgen vroeg, op weg naar een opdracht waar ik sinds vorige week één dag in de week inval. Ik ben altijd best gespannen de eerste dagen op een nieuwe werkplek, ondanks bijna 20 jaar ervaring. Hoe zouden net afgestudeerden, die direct zijn gaan ZZP-en, zich voelen, dacht ik terwijl ik bijna de afslag miste.

Toevallig kwamen we tijdens de koffiepauze op hetzelfde onderwerp terecht. Een aantal anesthesiemedewerkers zijn daar direct na diplomeren weggegaan om te gaan detacheren of ZZP-en. "Voor het grote geld", hoorde ik iemand aan de andere kant van de koffiekamer roepen. Ik vertelde in mijn openheid dat ik het, ondanks 20 jaar ervaring in verschillende ziekenhuizen, best spannend vind om weer "voor de leeuwen" gegooid te worden en mezelf te redden zonder een degelijk inwerktraject. Althans als je "hier staan de opiaten en dit zijn de nummers die je kunt bellen" niet als inwerktraject beschouwd.

Niets ten nadelen van de organisatie waar ik nu voor werk, men zit enorm omhoog en wil directe inzetbaarheid. Dat snap ik helemaal, we zijn al duur en schaars genoeg. De vraag die mij dan wel bezighoud is, "hoe zou een groentje zich hieruit redden en is dit dan wel veilig?" Wiens verantwoordelijkheid is het uiteindelijk als er iets misgaat? Je gunt iemand aan het begin van zijn of haar carrière geen verwijt - en vermijdbare calamiteiten toe. Ligt de verantwoordelijkheid bij het detacheringsbureau? Of bij de medewerker zelf? Ik kan me herinneren dat je vroeger minstens 2 jaar werkervaring moest hebben om in dienst te kunnen komen van een detacheringsbureau. Is deze maatregel destijds opgelegd door de ziekenhuizen die medewerkers inhuurde of vonden de bureaus dat zelf hun morele verplichting?

In tijden van krapte kan ik me voorstellen dat beide partijen anders  denken over ervaring, inzetbaarheid en inwerktrajecten. Je bent al lang blij als je iemand kunt vinden in deze tijd. De vraag is echter of je hiermee de patiëntveiligheid een dienst bewijst. Waarom krijgen medewerkers die in vaste dienst komen wel een uitgebreid inwerktraject en tijdelijke krachten vaak niet of heel summier?

Ik baseer mijn betoog niet op mijn recente ervaring, ik ervaarde dit 10 jaar geleden hetzelfde toen ik full time als ZZP-er werkte. In de tussentijd is er - hoe ik het nu ervaar - weinig veranderd. Worden de ZZP-ers als supermensen beschouwd die overal direct aan de slag kunnen, omdat ze zoveel ervaring hebben? Veel ervaring wil nog niet zeggen dat je in iedere organisatie de noodprocedures kent en de communicatielijnen direct doorhebt.

Het vreemde is, je redt jezelf altijd wel. Dat wil je ook, want je bent duur en je vindt dat men geen "last" van je moet hebben. Maar het spreekwoord, 'goed gegaan is niet altijd goed gedaan' is ook hier helaas weer van toepassing.