Hopen op betere tijden of liever niet?

Friedrich Nietzsche schreef "De hoop is het kwaadste der kwaadste, omdat zij de marteling verlengt." Hopen op een betere cao, hopen op betere salariëring, hopen op meer personeel. Hopen is een passieve houding die, zoals Nietzsche al schreef, de marteling verlengt. En de marteling is al even aan de gang. Hoogste tijd om de hoop op te geven.

Het UMCG geeft medewerkers een premie van €5000, in de hoop dat ze 3 jaar blijven. Het Radboud leidt Syrische vluchtelingen op, in de hoop dat ze hiermee het personeelstekort oplossen. Iedereen hoopt er maar het beste van. Helaas blijft een structurele oplossing tot op heden uit. Zolang we blijven hopen, gebeurt er niets. Alleen de marteling duurt voort.

Hebben wij de keuze om iets anders te doen dan hopen? Hopen dat men in Den Haag de ernst van de situatie op veel OK's doorziet. Hopen dat de beroepsvereniging waar je lid van bent voor jouw belangen strijd. Hopen dat jouw ziekenhuis ook voor jou zorgt. Hopen op wat? Waar gaan we voor? En waar staan we voor? Zijn onze belangen niet teveel versnippert? Of is er één gemeenschappelijk doel? En zo ja, wat is dat dan?

Deze tijd vraagt om verandering. Rigoureuze verandering. En dat begint bij de gehele beroepsgroep op de OK te zien als één homogene groep met een gezamenlijke missie. Ik pleit daarom ook voor maar één beroepsvereniging in plaats van vijf! Uiteraard met commissies die een discipline vertegenwoordigen, zodat de anesthesiemedewerkers, operatieassistenten, recoveryverpleegkundigen en leidinggevenden een eigen aanspreekpunt hebben. Maar met één bestuur die als een paraplu boven de commissies continu de grote lijnen bewaakt, verantwoordelijk is voor de externe communicatie en contacten onderhoud met de stakeholders.

Met alle respect voor de huidige situatie, maar daar is nu niet of nauwelijks sprake van. Je kunt je de vraag stellen of we het onszelf hier niet extra moeilijk mee hebben gemaakt en daardoor te laat hebben geanticipeerd op de huidige situatie. Wie zal het zeggen. Zolang we niet met één mond spreken, maar met vijf, dan is onze boodschap gedoemd om niet begrepen of zelfs niet gehoord te worden.

Gaan we hopen op verandering, of gaan we het deze keer wel regelen? Ik ben van mening dat het tijd is voor een grote ommekeer in denken, de manier van onszelf organiseren als beroepsgroepen, de manier van samenwerken en de manier hoe we ons presenteren. De verandering moet eerst van binnenuit. Zolang we zelf deze verandering niet aangaan en denken dat een organisatiestructuur van 30 jaar geleden nog past anno nu, dan roepen we de ellende echt op onszelf af.

Ik hoop op een snelle verandering, zodat deze marteling niet langer voortduurt.