Kinderspel

Overnemen van diensten van collega's. Ik ben er nooit zo'n voorstander van geweest. Het zal wel psychisch zijn, maar op de een of andere manier zijn die diensten altijd druk of gebeuren er rare dingen. Bij mij wel altijd. Of heb ik altijd pech? Dit keer werd ik wel lekker wakker zaterdagochtend. Zeker toen ik mijn dochter van 15 maanden 's ochtends weer zag.

'Ik kan volgende weekend mee naar Antwerpen, maar ik heb vrijdag dienst, kun jij mijn dienst overnemen?' Toen ik nog teamleider was riep ik de collega's altijd op om zelf diensten te ruilen, en pas mijn hulp in te schakelen als er echt geen andere opties meer waren. Ik weet dus hoe moeilijk het soms is om vervanging te regelen. Zeker als de bezetting niet overloopt. 'Tuurlijk, ik heb niets staan vrijdagavond, ik neem hem wel van je over', zei ik in de hoop dat het een rustige dienst zou worden en dat ik 's ochtends nog even lekker in de tuin kon zitten.

'Je hebt weer mazzel Martijn, het is om 17.00 uur allemaal wel klaar en geen spoedjes tot nu toe', zei de planningscoordinator toen ze mij binnen zag komen op de afdeling. 'Niet te vroeg juichen he', riep ik in het voorbijgaan.

17.00 uur. Leeg bord. 17.15 uur. Vol bord. Patatje mayo van het restaurant. Moet kunnen op vrijdag. Heel de week braaf geweest. Al 5 kilo kwijt. 'Eet maar ff door, we krijgen nog een nabloeding van een carotis desobstructie', zei mijn collega die al bellend het laatste hapje van haar frikadel naar binnen schoof.

Patient lag op de IC. Meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om IC Visie te promoten na de overdracht. 'Leuke site', zei de verpleegkundige toen we de patient na een uur weer terugbrachten. Een nabloeding van een carotis is vaak alleen stolsels verwijderen en de wondranden coaguleren. Zo ook in dit geval. Toch nog op tijd thuis.

20.30 uur. 'Zo jij bent lekker op tijd een keer', zei Ingrid die een lading tennismaatjes had uitgenodigd voor de borrel. 'We hadden niet echt op je gerekend'. Gelukkig zaten er alleen vrouwen in mijn huis. Na een kort verslag van de avond, trok ik me terug op de bank en checkte mijn mail. 'Kun je nu wel weer opgeroepen worden?', vroeg een vriendin vanuit de keuken die het wel interessant vond. 'Ja, tot 7.30 uur morgenochtend, dus als ik pech heb, sta ik heel de nacht te klussen.' Ik had het woord 'klussen' nog niet uitgesproken en de telefoon ging. Anoniem. Iedereen lachen. Ja hoor, daar gaan we weer…

Receptioniste aan de lijn. De chirurg wil een kindje van 19 maanden gaan opereren aan een beklemde liesbreuk. '19 maanden?', antwoorde ik nog even ter bevestiging. 'Ja, om 22.00 uur time-out.' 'Ah, wat zielig en wat sneu', riepen de dames bijna in koor. Ik vond het vooral spannend. Kleine kinderen opereren in de dienst is geen routine.

Het kind bleek continue misselijk te zijn en regelmatig te braken, een extra risicofactor voor de anesthesie. Kinderanesthesie is een vak apart, wat ik gelukkig veel heb gedaan, dus vol vertrouwen naar het ziekenhuis. Het meisje sliep toen ze op de OK werd gebracht, uitgeput van het overgeven en de pijn. De ouders zagen er navenant uit.

Doseringen check. Tubes check. Zuig check. Scoop check. Toestel check. Alles klaar voor de start. Voorbereiding is cruciaal, bij kinderen in het bijzonder. Het hele team was zichtbaar extra gedreven. Infuus prikken bij kinderen van dit formaat is vaak lastig, bloedvaten zijn moeilijk zichtbaar door het "baby-vet". Maar, hij zat erin voordat het kindje er erg in had. Stap 1 gezet. Inleiding. Medicatie is verdunt, maar het blijft goed rekenen. Tube maat 4,5. Iets dikker dan volgens de regel, maar door de verhoogde kans op aspiratie, de juiste maat voor dit geval. 'Kind slaapt, jullie kunnen beginnen!'

"Er daalt een rust in, zodra alles in steady state is, de luchtweg gezekerd is en er een goed capnogram zichtbaar is. Tijd om ook zelf even adem te halen."

De ingreep duurde een half uur. Geen complicaties. Standaard liesbreuk, geen necrose. 'Jullie kunnen de landing inzetten collega's', riep de chirurg. Stiekem waren we al begonnen.
Beademing op 'PSV-pro'. Goede teugen van 150 ml. Op 'manual'. Extubatie. Volgens het boekje.

Ik realiseerde me pas thuis dat ik het kindje de hele procedure niet 1 keer wakker had gezien. Niet eens bij het infuus prikken.

Hoe mooi kan een - vaak onzichtbaar vak - voor patiënten zijn!