Long time?

Op het gebied van longgeneeskunde blaast ons ziekenhuis een aardig partijtje mee. Wellicht mede een gevolg van de bosrijke omgeving, die in het verleden dankbaar benut werd door diverse TBC-centra waarvan de patiënten regelmatig een bezoek brachten aan ons ziekenhuis. Mede dankzij de aanwezigheid van het sedatieteam is jaren geleden begonnen met het uitvoeren van endobronchiale scopieën gecombineerd met een ultrasone geluidstechniek (EBUS). Hierdoor is het mogelijk om naaldbiopten te nemen van lymfeklieren die zich net buiten de longen bevinden. Vanochtend sta ik op het sedatieprogramma voor de longarts. De eerste patiënt is een betrekkelijk jonge vrouw. En dat ‘betrekkelijk jong’ is ook nog eens relatief vanwege mijn eigen leeftijd, die de zestig alweer een paar jaar gepasseerd is. Hoe dan ook, voor longkanker plus botmetastasen is bij wijze van spreken iedere leeftijd te jong. En deze vrouw heeft nog nergens last van, behalve van het beroerde perspectief dat samenhangt met de sluipmoordenaar die zich in haar lichaam aan het nestelen is.

De komst van de longarts laat even op zich wachten, de functielaboranten zijn nog druk in de weer met het gereedmaken van de apparatuur en ik sta in de startblokken om de sedatie toe te dienen waarvoor alles klaarligt, inclusief de patiënt die al op de monitoring en de propofolperfusor is aangesloten.

Ik begin een praatje met haar en ja, hoe gaat dat, je herkent haar accent en vraagt of ze van oorsprong uit het westen komt. We blijken in dezelfde plaats gewoond te hebben en wisselen diverse wetenswaardigheden uit. Hoewel ze erg gespannen was bij binnenkomst, blijkt het gek genoeg gewoon gezellig te worden en de tijd vliegt totdat de longarts binnenstapt. Onze conversatie wordt afgerond en na enkele checks wordt mevrouw snel onder zeil gebracht. Mijn stelling is trouwens dat sedatie niet alleen met medicijnen gebeurd, maar door de totale benadering. 

Technisch gesproken verloopt het onderzoek naar wens, op diverse plaatsen worden monsters genomen van de te onderzoeken lymfeklieren en ook qua sedatie gaat het uitstekend. Na zo’n 3 kwartier is de procedure afgelopen en luttele minuten later wordt mevrouw wakker. Stomverbaasd dat het onderzoek, waar ze zo enorm tegenop had gezien, nu al klaar is terwijl ze er niets van gemerkt heeft. Logisch, anders had ik mijn werk niet goed gedaan. Uitbundig wordt het team, maar ik speciaal, bedankt en in een bijna euforische stemming verkerend wordt ze door de afdelingsverpleegkundige teruggereden naar het Dagcentrum.

Een aantal dagen later ben ik op de poli anesthesiologie, waar ook de kamer is waar wij pre-sedatiespreekuur houden. Er ligt een envelop op het bureau die aan mij geadresseerd is. Meestal betreft zoiets een aankondiging van een congres, reclame, en dergelijke. Maar vanwege het ontbreken van een logo, en het feit dat de adressering handgeschreven is, maakt dat ik wat belangstellender ben dan gemiddeld. Er zit een kaartje in, van de bewuste longpatiënte.

Ik ga de inhoud niet weergeven, maar werd er wel verlegen van…

Ik hoop dat de uitslag van de EBUS van dien aard is, dat er therapeutisch perspectief geboden kan worden. Gelukkig zijn er tegenwoordig meerdere pijlen op de boog van de longarts: chemotherapie, bestraling (wat vroeger niet kon bij longkanker), immunotherapie -sinds 2016-, eventueel een combinatie hiervan. Hierdoor is de niet-operatieve behandeling van diverse soorten longkanker sterk verbeterd en daarmee samenhangend de levensverwachting van veel patiënten toegenomen.
Ondanks de ernstige situatie en mede dankzij de positieve instelling van mevrouw hoop ik dat haar nog een waardevolle long time geboden kan worden.


Foto: Shutterstock