Mannen in pakken

Er is een uitnodiging. Van onze baas hebben we gehoord dat we onze operatiekamerafdeling moeten vertegenwoordigen bij een eerste ontmoeting met het Medisch Centrum waar ons piepkleine ziekenhuis een fusie mee aan is gegaan. Het is aan ons wie er gaat.

‘Ga jij maar, Riek. Jij bent altijd zo serieus.’
Ik weet niet of dit een compliment is of niet. ‘Waarom ik?’
‘Zeg ik toch. Het is vast een heel saaie vergadering.’
Wat ik al dacht, géén compliment. Hoe kan ik onder deze bijeenkomst uitkomen? Ik heb de lijst met namen en de functies gezien. Allemaal hoger in rang dan wij, teamleiders. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Straks stellen ze vragen waar ik geen antwoord op heb. Alleen bij het idee al voel ik me ongemakkelijk. WoestHaar lijkt zich helemaal niet druk te maken. Hij rommelt wild in een ordner en duikt dan in de enorme stapel papier op zijn bureau. Hij moet gaan! Hij heeft altijd overal een weerwoord op.

‘Ik weet niet zoveel van de anesthesie,’ probeer ik.
WoestHaar trekt zijn borstelige wenkbrauwen op. ‘En ik niet van de chirurgie.’
‘Het is toch leuk, zo’n kennismaking.’
‘Wat zeur je nou? Dan ga je toch?’
‘Nee, ik bedoel leuk voor jou!’
‘Zie ik eruit of ik vergaderen leuk vind?’ Hij mikt vinnig een plastic zakje dat hij onder de papieren vandaan vist in de prullenbak.
‘Jeetje, WoestHaar! Als we controle krijgen hebben we een probleem!’ Ik wijs met opgetrokken neus op de bruine boterham waarop groene schimmel zich heeft genesteld. WoestHaar haalt zijn schouders op.
‘Wanneer is het eigenlijk?’
‘Vanmiddag, van een tot drie. Dan kun je vroeg naar huis. Het wordt mooi weer.’
Zijn ogen beginnen te glinsteren. ‘We gaan gewoon samen.’
‘Er mag er maar een.’

Hij zucht luid en pakt de telefoon. Zonder zijn naam te zeggen tettert hij: ‘We zijn eruit! We gaan samen. Riek voor de chirurgie en ik de anesthesie.’
Ik hoor onze baas op afstand lachen.
WoestHaar legt de telefoon neer en kijkt op de klok. ‘Ga jij maar vast. Ik ben op de motor en moet nog even een kamer voor de lunch aflossen. Ik zie je daar.’

Mijn reis verloopt voorspoedig. Bij de draaideur van het Medisch Centrum aarzel ik. Zal ik wachten? Ik kijk op mijn horloge. Over vijf minuten start de bijeenkomt. We kunnen niet beiden te laat komen, besluit ik en ga naar binnen. Precies om een uur kom ik bij de vergaderruimte aan. De deur staat open en ik ga naar binnen. Waar ik al bang voor was. Aan de vergadertafel zitten zo’n tien mannen strak in het pak. Enorm bewust van mijn spijkerbroek en simpele trui loop ik langs de tafel en stel mezelf voor. ‘Mijn collega komt eraan, hij is iets verlaat.’

Ik ga zitten.
De man aan het hoofdeinde van de tafel kijkt op de klok boven de deur. ‘We gaan beginnen. Er is veel te bespreken.’
Waar blijft hij nou?
De man kijkt naar mij. ‘Wil jij beginnen met het voorstelrondje?’
Iedereen kijkt naar mij. Wat willen ze weten? Meer dan mijn naam en functie? Ik schuif ongemakkelijk op mijn stoel.

Dan vliegt de deur open. Hij knalt tegen de muur. Op de drempel staat WoestHaar. Wijdbeens, zijn voeten in zwarte kisten gestoken waarvan de veters half los hangen. Een vale spijkerbroek en een zwarte leren jas. Zijn haar doet zijn naam eer aan. Onder zijn arm heeft hij zijn helm geklemd.
Voor iemand iets kan zeggen neemt hij het woord: ‘Hallo pakken, zijn jullie al begonnen zonder mij?’

Dit blog maakt deel uit van de eerdere reeks die Annerieke schreef over haar werk als teamleider op een operatieafdeling.