‘Mijn collega’s hebben me er doorheen geholpen.’

Gerold Cairo was nog maar net aan zijn opleiding tot operatieassistent in Suriname begonnen toen hij plots zelf patiënt werd. Hij kreeg last van tintelingen in zijn arm en been. ‘Ik vroeg aan mijn docent neurochirurgie om een scan te maken. Ik bleek een tumor te hebben bij mijn hersenstam. Goedaardig gelukkig, maar wel groot en op een lastige plek.’ Ondanks deze lastige periode rondde hij na zijn operatie met succes zijn opleiding af en begon hij als operatieassistent in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Toen hij daar voor zijn gevoel het plafond bereikt had, besloot hij de overstap naar Nederland te maken.

‘De overgang qua werkroutine vond ik niet zo heel erg groot. De werkwijze in Suriname is hetzelfde als hier. Wel is de hiërarchie er sterker dan in Nederland. De medisch specialist is minder benaderbaar en de assistenten en artsen zaten gescheiden van elkaar in de koffiekamer. Zelf voelde ik geen drempel om artsen aan te spreken of bijvoorbeeld een kletspraatje over voetbal te houden, maar collega’s keken wel raar op als ik “zomaar” met een arts aan het praten was. Voor mij was het dus ook niet zo wennen aan de vrijere omgangsvormen op de OK in Nederland.’

Saamhorigheid

‘De opleiding tot operatieassistent is in Suriname ook vergelijkbaar met die in Nederland. Het instroomniveau is hetzelfde en ook de inhoud komt overeen. Wat wel anders is in het Erasmus MC ten opzichte van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, is dat we in Suriname ook assisteerden bij de operaties. Hier zijn het de arts-assistenten die dat doen. Het Erasmus MC is ook vele malen groter dan het AZP, ik mis wel de saamhorigheid van daar. Ik kende er iedereen omdat het zo klein is. In het AZP zijn zes operatiekamers en hier in het Erasmus MC hebben we er 36. In het Erasmus MC bestaat dus alleen al op de operatiekamer de mogelijkheid dat je iedere dag een nieuw gezicht ziet.’

Mooie dingen

‘Een verschil is wel dat je in Nederland de beschikking hebt over meer apparatuur en technieken om een patiënt te helpen. Een mooi voorbeeld zijn de onderbeen- en bovenbeenamputaties. Een impactvolle operatie. Het been wordt afgezet en we bereiden de stomp dusdanig voor dat er in een latere stadium een prothese op kan. Ondanks de impact van zo’n operatie, kan de patiënt wel door met zijn of haar leven. Op een aangepaste manier weliswaar, maar toch. Je biedt iemand ondanks zo’n heftige operatie toch perspectief. Nog zo’n bijzondere operatie vind ik een DIEP (Deep Inferior Epigastric Perforator)-operatie’, vindt Gerold. Een DIEP is een duurzame operatie. Het is wel zo dat zo’n vrouw voor zeker drie maanden uit de roulatie is. Maar daartegenover staat dat het lichaamseigen weefsel is, mooi geneest en heel natuurlijk aanvoelt. Wij mogen een stukje bijdragen aan een moeilijke periode in iemands leven, ondanks dat het een heftige operatie is. We doen hier mooie dingen.’

Complex

‘Het bijzondere in het Erasmus MC is dat je hier de meest complexe operaties en situaties meemaakt. Het is nooit een simpele knieoperatie, maar er is altijd iets extra’s aan de hand, zoals een uitgebreide medische voorgeschiedenis. Dat betekent ook dat je soms minder leuke dingen ziet. Denk aan mensen die een zelfmoordpoging gedaan hebben. Die lap je helemaal op en vervolgens zie je ze een paar maanden later weer binnenkomen. Dat is heftig.’
De eerste keer dat hij meemaakte dat een patiënt verslechterde tijdens de operatie, kan hij zich goed herinneren. ‘De patiënt had een hersenbloeding en ging halverwege de operatie onderuit. We hebben hem proberen te reanimeren, maar het mocht niet baten. Je doet alles wat in je macht ligt, en toch heb je het gevoel dat je de patiënt niet volgens de boeken hebt kunnen helpen. Maar ook dat hoort erbij.’

Corona

Corona zorgde ervoor dat zijn overstap naar Nederland anders is verlopen dan hij zich had voorgesteld. De eerste maanden van de pandemie werkte hij op de IC, omdat het OK-programma was afgeschaald. En hij voelde zich alleen, in een vreemd land ver van huis. ‘Nederland zat op slot. Contact leggen of Rotterdam leren kennen, kon niet. En mijn familie en vrienden waren in Suriname.’ Inmiddels staat hij er beter voor. ‘Mijn collega’s hebben me er doorheen geholpen. Het leuke en gezellige team waar ik in terecht ben gekomen heeft er echt voor gezorgd dat ik niet terug ben gegaan. En de afgelopen maanden kon ik gelukkig wel leuke dingen doen. In augustus ben ik zelfs even terug geweest in Suriname.’

Toekomst

Aankomend jaar wil hij zich nog nuttiger maken in het ziekenhuis door ook onregelmatige diensten te draaien. ‘In de toekomst wil ik ook verder gaan studeren, al weet ik nog niet goed in welke richting, daar ben ik me nog op aan het oriënteren. En buiten het ziekenhuis? Hij lacht: ‘Wil ik graag noten leren lezen, en basgitaar spelen in een orkest.’

Dit blog is geschreven door Arianne van Helden