Onze OK: meekijken met Ansje en Elske van het LUMC

Alhoewel Ansje nooit in een academisch ziekenhuis wilde gaan werken, is zij na alle goede verhalen die ze over het LUMC hoorde toch overstag gegaan. En daar heeft ze geen seconde spijt van gehad. ‘Het werk is door de vele specialismen en hoogcomplexe ingrepen iedere dag anders. Ik ben naast anesthesiemedewerker ook teamleider waardoor mijn werk nog afwisselender en uitdagender is geworden.’ Elske is als anesthesioloog opgeleid in het LUMC, in 2007 staflid geworden en sinds dit jaar onderdeel van het levertransplantatie anesthesie team. ‘Ik houd mij graag bezig met procesverbeteringen voor de patiënt en de zorgverleners in het preoperatieve traject.’ Ook is ze sinds 2017 medisch manager van het OK-centrum. Een zeer gevarieerde baan dus!

Wat vind je van de taakuitbreidingen van anesthesiemedewerkers die de laatste jaren plaats hebben gevonden?

Elske: Ik vind het super waardevol. Buiten dat de anesthesiemedewerkers hierdoor nog beter in hun vak worden, geeft het ook een mogelijkheid om je op een ander gebied te ontplooien. Ik ben dan ook niet zo bang voor het verliezen van bepaalde aspecten van ons werkterrein. Als anesthesioloog kijk je toch met een andere blik dan een anesthesiemedewerker naar de patiënten die we anesthesie geven. De diepesedatiespecialisten bij ons hebben een groot ‘fingerspitzengevoel’ ontwikkeld voor de farmacologie van de middelen die wij dagelijks gebruiken, daar kunnen wij als anesthesiologen weer van leren.

Ansje: Een heel leuke en goede ontwikkeling. Zeker als je geen verpleegkundige bent is het vak van anesthesiemedewerker een soort ‘eindstation’. Met uitbreidingen zoals POS-medewerker of sedatiepraktijkspecialist kun je meer uit jezelf halen en je verdiepen in je vak. Maar ik vind wel dat anesthesiemedewerkers hun grenzen moeten kennen, je moet ook weten wat je niet weet.

Welke casus zal je altijd bijblijven?

Elske: De casussen die mij bijblijven zijn toch vooral diegene waar ouders bij betrokken zijn, het blijft aangrijpend als de emoties bij ouders hoog oplopen. Een reanimatie van kinderen blijft bijvoorbeeld altijd hangen.
Wat ik ook niet zal vergeten, is de keer dat een operatieassistent mij hielp in de tunnelvisie die ik toen had. Het ging om een kind van drie jaar dat een pinda had ingeademd. Ik had het kind in slaap gebracht, maar ik kreeg met geen mogelijkheid de tube erin. Op dat moment was ik zo druk met het proberen om de tube erin te krijgen, dat ik niet bedacht dat ik ook een stap terug kon. Een operatieassistent zei me toen dat ik het kind ook even op de kap kon nemen en dan nog eens rustig kon nadenken hoe ik de luchtweg het beste kon zekeren. Hij voelde zich volledig vrij om mij aan te spreken, een drempel naar mij toe werd niet gevoeld. Dat vond ik zo fijn!

Welke anesthesietechniek vind je het leukst om uit te voeren?

Ansje: Algeheel met damp en een lekkere grote inleiding, heerlijk!

Elske: Eigenlijk heb ik geen voorkeur, zowel regionale anesthesie als algehele anesthesie heeft uitdagende kanten. Hoe complexer de patiënt, des te uitdagender de keuze en monitoring van de anesthesie wordt. Dit maakt het vak elke dag weer anders, zeker in de academie. Sinds de toename in tertiaire zorg zien we steeds meer complexe patiënten en neemt het aandeel complexe operaties en behandelingen toe.

Wat vind je het grote verschil tussen werken in een perifeer en werken in een academisch ziekenhuis?

Ansje: De wisselsnelheid! Maar vooral ook de grootte van de ingrepen met bijbehorende grote inleidingen. Volledig oplijnen, complexe liggingen en veel (maar écht veel) bloedverlies. De gemiddelde ingreeptijd is hier 2,5 uur, dat geeft de grootte wel aan. Multidisciplinaire teams en transplantatiechirurgie zijn ook typerend voor een academische setting.

Elske: Ik ben nog van de ‘oude’ opleidingsstijl waardoor ik mijn anesthesiologisch deel volledig in het LUMC heb gedaan. Ik heb dan ook nog nooit in een perifeer ziekenhuis gewerkt. Ik heb nog geen spijt van mijn keuze om in het LUMC te blijven werken, zoals Ansje aangeeft doen we complexe operaties bij soms complexe patiënten, wat elke keer weer anesthesie op maat vergt.

Wat vind je het fijnst aan jullie afdeling?

Ansje: De sfeer! We zijn heel gezellig met elkaar. Diensten worden altijd overgenomen, dit is binnen tien seconden geregeld. We staan altijd voor elkaar klaar, delen lief en leed, en de feestjes zijn legendarisch!
Elske: Ook onze vakgroep is fijn, loyaal en vertrouwd. De samenwerking op de OK met de anesthesiemedewerkers is heel fijn en we hebben een goede constructieve samenwerking met alle verschillende operateurs. Er zijn best veel medewerkers die echt al heel lang in het LUMC werken, dat zegt toch wel genoeg!

Hoe zie je de toekomst van jouw vak?

Ansje: Ik denk dat ons takenpakket nog verder uitgebreid gaat worden. Wij zijn immers goedkoper dan een anesthesioloog, en dat gaat tellen in de steeds duurder wordende zorg. Voor ons is dat eigenlijk alleen maar leuker. Ik verwacht dat wij bijvoorbeeld meer lijnen gaan prikken en dat de SPS nog meer wordt uitgebreid. Punt is wel dat wij als anesthesiemedewerkers dit zelf op moeten pakken. Anders overkomt het je, beter is het om zelf regie te houden.

Elske: Ons vak omarmt meer en meer de perioperatieve zorg. Als een van de weinige generalisten binnen de medisch specialisten hebben wij de kennis en kunde om zowel in de opwerking naar een operatie, tijdens de operatie als na de operatie zorg te optimaliseren.
Ik denk net als Ansje ook dat we steeds meer gebruik gaan maken van de kwaliteiten van de anesthesiemedewerkers. Diepe sedatie zal meer en meer een plek krijgen in de zorg, deels ten koste van procedures onder anesthesie, deels als kwaliteitsvooruitgang bij lichte sedatie of wakkere procedures.