Op de stoel van de dokter

Soms voelt het zo. Letterlijk en figuurlijk. Wie had dat ooit gedacht? Maar nu zit ik er. Soms volledig zonder clou wat mijn volgende zin zal zijn. Wat zeg je tegen een patiënt die samen met zijn vrouw volledig in shock tegenover je zit na zojuist de diagnose longkanker te hebben gekregen? Soms is niets zeggen genoeg.

Van huis uit heb ik een soort aangeboren respect voor dokters. Dit komt natuurlijk door mijn opvoeding. Ik heb er soms nog steeds “last” van. De dokter stond bij ons thuis hoog in aanzien. Een bijna mythisch persoon. Hij bracht zekerheid, angst en geruststelling. Een bezoek aan de huisarts was spannend, dat voelde ik aan mijn ouders.

Ik begin inmiddels wat routine op te bouwen in het poli draaien, zoals het doen van spreekuur of pre-sedatie screening ook wel populair genoemd wordt, maar wat bij mij vooral de associatie met “productie draaien” oproept. Zo voelt het nog lang niet. Zo wil ik het ook niet voelen. Daar is het te leuk voor.

Telefoon. Ik werk vandaag samen met mijn opleider. Er staan vandaag 3 patiënten gepland voor een EBUS (Endo Bronchiale Ultra Sound) waarbij wij de patiënten sedatie (PSA) geven. Mijn opleider neemt op. ‘Er zijn 2 patiënten die deze week ook voor een EBUS moeten, maar nog niet zijn gescreend’, aldus mijn opleider die de poli longgeneeskunde aan de telefoon had. ‘Wil jij deze mensen screenen op de poli longgeneeskunde?’ 'Tuurlijk, geen probleem', roep ik in mijn enthousiasme. Mooi puntje voor de opleiding.

‘Je kunt in de kamer van de dienstdoende longarts gaan zitten hoor Martijn’, zegt de assistente als ze mij zoekend naar de patiënt aantreft in de wachtkamer. ‘Ik verwijs de eerste patiënt wel naar je kamer als je zover bent.’ Verrast door de dienstbare houding van de assistente neem ik plaats op de stoel van de longarts. Op hetzelfde moment ben ik in gedachte weer die jongen die bij de huisarts is en vol ontzag naar die man achter een bureau kijkt. Ik kijk om me heen. Boeken, folders, demo inhalers, dure stethoscoop. Een echte artsenkamer. Ik leun naar achter, druk mezelf in de stoel, haal diep adem en voel me vreemd.

‘Ben je zover’, informeert de assistente door de telefoon. ‘Laat maar komen, de dokter is er klaar voor’, grapte ik stoer. Een enkele blik is vaak voldoende. Kanker. Je ziet het direct. Waaraan, geen idee. Het lijkt wel of er een soort waas over de patiënt hangt. ‘Ik heb net gehoord dat ik een tumor in mijn rechterlong heb’ zegt de man die de hand van zijn vrouw vasthoudt. ‘Maandag nemen ze biopten en dan weet ik vrijdag of er nog iets aan te doen is’. ‘Heftig nieuws voor jullie’ zeg ik zo empathisch mogelijk. De vrouw knikt.’ Ik vond hem er al maanden slecht uitzien, maar hij luistert nooit naar mij en nu zitten we hier’.

De eerste 6 maanden van mijn opleiding tot sedatie praktijk specialist zijn niet in één woord te vatten. Een woord wat in de buurt komt is ‘bizar’. De contacten met de patiënten op het spreekuur, de gesprekken na een sedatie, de gelijkwaardigheid die ik voel met de specialisten, hoe anders is dat op de OK. Het lijkt wel of je voor ‘voller’ aangezien wordt.

Op de stoel van de dokter. Het blijft spannend. Net als vroeger.