Pre-sedatie screening: als iedere minuut telt?

Als anesthesiemedewerker krijg je in de opleiding niets mee over het draaien van spreekuren. In veel ziekenhuizen is het inmiddels tamelijk gebruikelijk dat er door anesthesiemedewerkers meegedraaid wordt met de pre-operatieve screening (POS). In ons ziekenhuis is daar destijds van afgezien, omdat er personeelskrapte was bij de anesthesie en alle personele zeilen bijgezet moesten worden voor de core-business: het geven van anesthesie.

Er werden verpleegkundigen ingewerkt voor het invullen van de gezondheidsvragenlijsten en het meten van de bloeddruk. Het bezoekje dat vervolgens door de patiënt werd afgelegd aan de anesthesioloog was meer om aan het wettelijk verplichte informed consent te komen en eventuele exceptionele gezondheidskwesties door vervolgonderzoek nader te laten analyseren. Er zijn slechts luttele minuten beschikbaar per patiënt…

Als je dan als kersverse aspirant-SPS van het eerste uur in zo’n situatie je het draaien van de POS eigen moet maken, begin je maar door het kopiëren van het gedrag van de anesthesioloog, geheel in stijl van het meester-gezel systeem waarin ik ooit ben opgeleid. Tenslotte is Rembrand ook begonnen met het kopiëren van zijn leermeester, en hij heeft toch een aardige reputatie opgebouwd.

Maar al heel snel bleek dat dit niet voldeed noch bevredigde. Als SPS ontbeer ik personele ondersteuning in het voortraject, wat ik overigens niet betreur want ik vind het wel prettig om het hele POS-traject zelf uit te voeren. Toen er dan ook een agendastructuur opgezet moest worden voor het draaien van het pre-sedatie-spreekur, leek mij 15 min. per patiënt wel reëel. Later heeft de beroepsvereniging deze tijd ook genormeerd.

Toch, met de invoering van een nieuw digitaal patiëntendossier (wat aanvankelijk erg bewerkelijk was) kwam ik eigenlijk tijd te kort. Gelukkig kon ik vrij eenvoudig de systeembeheerder bewegen om de tijd per patiënt voortaan op 20 minuten in de agenda te plannen.

Nadat het nieuwe EPD goed was ingeburgerd, was die extra tijd strikt genomen niet meer nodig. Inmiddels zijn er enige collega-SPS-en bij gekomen, en wij vinden die 20 minuten toch wel erg prettig. We hoeven ons niet als een cassière op te stellen om de boodschappen zo snel mogelijk te scannen. We hebben zelfs enige tijd voor de mens achter de patiënt. En dat wordt dikwijls gewaardeerd: “Bedankt voor het fijne gesprek”.

Kijk, daar doen we het voor!