Quick fix

‘Denken in termen van oplossingen versluiert een probleem, de ware omvang ervan, de complexiteit ervan.’ Dat wil niet zeggen dat acute problemen oplossen per definitie een slechte strategie is. Echter dring je hierdoor vaak niet door tot de kern van een probleem. Zo heeft de coronacrisis aangetoond dat een quick fix een acuut probleem (op de IC) kan oplossen en tegelijkertijd kan aantonen dat we een probleem hebben dat groter is dan we ooit voor mogelijk hielden.

Het was medio maart 2020 toen duidelijk werd dat de COVID-19 pandemie Nederland niet zou sparen en de IC’s langzaam vol begonnen te lopen. De regio Uden kreeg de eerste klap te verwerken en al snel bleek dat het daar niet bij zou blijven. De rest is geschiedenis die lang zal na-echoën en zal zorgen voor blijvende veranderingen in maatschappij en gezondheidszorg. ‘Het nieuwe normaal’, aldus Rutte. Erwin Kompanje, filosoof en medisch ethicus in het Erasmus MC corrigeerde dit in zijn podcast heel treffend naar ‘Het nieuwe abnormaal’.

Hoe ziet ons ‘nieuwe abnormaal’ eruit? Hoe normaal wordt het om als anesthesiemedewerker, operatieassistent of recoveryverpleegkundige bij te springen op afdelingen die moeten opschalen? De coronacrisis heeft aangetoond dat we als OK professionals deze quick fix prima kunnen leveren. Is daarmee ook vastgesteld dat we hiermee tot de kern van het diepere probleem zijn gekomen? Is flexibiliteit het toverwoord? Of versluieren we hiermee de kern van het werkelijke probleem?

Het zou ons - en toekomstige generaties - helpen om nu even niet in oplossingen en een quick fix te denken maar een meer filosofische benadering toe te passen. Filosofie is in dit kader niets anders dan het bedenken van concepten die moeten helpen om het diepere probleem zichtbaar te maken. Hebben we dit al gedaan? Wordt ‘ons nieuwe normaal’ zonder goede overdenkingen niet vanzelf een blijvend abnormaal? Ik moet er niet aan denken.

Een nieuw normaal zou het streven moeten zijn naar een perfectionering van ons beroep. Ons oude normaal achter ons laten en realiseren dat perfectionering eigenlijk de erkenning is van de onvolmaaktheid van hetgeen we tot nu hebben bereikt, zonder het te veroordelen.

Hoe we dat bereiken is de vraag waar we nu voor staan. Zeker is dat ons oude normaal zal verdwijnen en het nieuwe normaal andere eisen stelt aan ons beroep. Laten we er samen voor zorgen dat dat geen nieuw en blijvend abnormaal wordt…