Raar werk

Nu zo ruim een jaar geleden vond ik mezelf nog een groentje. In vergelijking met de doorgewinterde poli tijger ben ik het waarschijnlijk nog, maar ik voel me steeds comfortabeler. Niet bij iedere patiënt, maar het begint te wennen. Nooit geweten dat spreekuur doen zo afwisselend is.

'En zo komt het dat ik een kunstgebit heb', zei een patiënt die in zijn status als zwakbegaafd werd aangemerkt. 'Nee, dat meent u niet', probeerde ik met een stalen gezicht te antwoorden. Het lachen stond me nader. 'Ja, in die tijd deden we gekke dingen, niet dat we iedere dag met onze tanden zakken meel van 50 kg van de grond op de tafel probeerden te tillen, maar dit is het resultaat'. Zijn kunstgebit lag op mijn bureau voordat ik er erg in had. Ik keek met een schuin oog naar zijn vrouw. Die verblikte of verbloosde niet. Had het verhaal waarschijnlijk al vaker gehoord.

'Doe uw gebit maar weer in hoor, ik heb het gezien', bracht ik zo zakelijk mogelijk uit. Zijn vrouw, die aan haar blik te zien mentaal in dezelfde categorie leek te vallen als haar man, moedigde haar man plots aan om ook dat andere verhaal te vertellen. Ik kon gelukkig op tijd het gesprek een andere wending geven. 'Ik ga eerst even naar uw hart en longen luisteren meneer'. Time management. Het voelt vaak als het gesprek afraffelen. Nu niet. 

'Wat de uitslag van het onderzoek ook wordt, ik ga eerst een week met mijn gezin naar mijn huis in Spanje'. Er zat een jonge man van halverwege de 50 jaar voor me. Bruine kop. Half baardje. Kerngezond. Althans die indruk maakte hij. Zo voelde hij zich ook. 'En toch groeit er een tumor in mijn long, die waarschijnlijk inoperabel is', zei hij alsof hij het over een ander had. Vorige week bloed gezien na een hoestbui. Toch maar even naar de huisarts gegaan. Zelfde dag nog bij longarts, volgende dag CT, zelfde week nog een EBUS. Stagering bepalen. Longkanker. Je wenst het je ergste vijand nog niet toe.

'Hoe was je dag vandaag', vroeg Ingrid tijdens het opscheppen van mijn favoriete gerecht. Kip met cashewnoten. 'Tja, wat zal ik eens zeggen…boeiend!' 'Boeiend, dat klinkt als dat je een uur bent uitgelopen en daarna allemaal boze mensen had', zei Ingrid terwijl ze de borden op tafel zette. 'Nee, ik was op tijd klaar'. 'Als jij raadt op welke manier een patiënt aan een kunstgebit is gekomen, breng ik heel de week de kinderen naar bed'. Mijn dochter mengde zich ook in het raadsel. 'Hij heeft hem ergens gevonden', riep ze meteen. Leuk hè kinderlogica. "Nee, hoe hij zijn tanden is kwijtgeraakt en nu een kustgebit heeft".

Ik heb maar even gewacht met de oplossing tot iedereen z'n bord leeg had. "Nee!" riep mijn dochter. 'Jij hebt echt raar werk pap'. Alleen kinderen en dronken mensen spreken de waarheid toch…..