Risi-co

Tijdens mijn coschappen vond ik het prachtig om bij operaties te assisteren: echt deel uitmaken van het operatieteam was een machtig gevoel. Als onervaren student was ik echter duidelijk de zwakste schakel, wat wel bleek toen er tijdens een laparoscopie eens een bloeding optrad.

Ik begon te trillen en wist niet meer waar ik de camera op moest richten. Direct nam de operatieassistent, die steeds nauwlettend een oogje in het zeil had gehouden, mijn plaats in. Van de zijlijn keek ik bewonderend toe hoe zij razendsnel en behendig de chirurg precies datgene liet zien om het probleem te kunnen oplossen en de operatie te voltooien. Het was duidelijk: een operatie vergt een ervaren en op elkaar ingespeeld team dat samen sterker is dan de som der individuen. Na afloop gaf de chirurg me een knipoog en noemde me de rest van de dag lachend de ‘risi-co’.

Zonder goed opgeleide operatieassistenten kun je als chirurg vrijwel niets. Het toenemend tekort aan operatieassistenten maakt dat pijnlijk duidelijk en leidt landelijk steeds vaker tot problemen. Operaties annuleren wil niemand en ziekenhuizen zoeken dan ook naar oplossingen. In ons ziekenhuis is verantwoorde patiëntenzorg daarbij leidend. Eigen personeel maakt overuren, en als het nodig is vullen uitzendkrachten gaten in het rooster. Een ander ziekenhuis zoekt de oplossing in een onconventionele richting, zoals blijkt uit een vacature die ik onlangs las. Voor bariatrische ingrepen zoeken ze medische studenten om als bijbaantje de chirurg te assisteren. Voer voor discussie lijkt mij. Want zeg nu eerlijk: is het niet beter een operatieprogramma te schrappen als het team (kwalitatief) niet compleet is? Of nemen we bewust een risi-co?