Ruzie in de tent

Het is een race tegen de klok! Thuis, met twee kleine kinderen ren ik achter de feiten aan en ook in mijn werkdag zitten te weinig uren. De personele planning, patiënten planning, HR taken, steeds terugkerende overleggen, bestellingen met alle benodigde rompslomp, het voeren van jaargesprekken... Die taken zijn te plannen. Het beschikbaar zijn als teamleider, of anders gezegd: de deur die letterlijk en figuurlijk altijd open moet staan, maakt dat ik steeds vaker als een Hazewindhond over de afdeling vlieg. Ik herken mezelf niet meer als ik bits van me afbijt bij een reëel gestelde vraag.

WoestHaar die onderuit gezakt in zijn bureaustoel ligt, observeert me. Onder zijn ruige snor een brede lach.
'Wat?' Mijn hoofd gaat met een klein rukje in mijn nek, mijn kin pinnig naar voren.
Een diepe lach stijgt op.
'Wat nou?'
'Je ogen zijn groen.'
'Ja?'
'Groen. Giftig, Geïrriteerd? Voor mij ben je zo doorzichtig als Glas.'
Hij zet de reeks van g's voort in een lach zoals Ernie van Bert iedere avond tijdens Sesamstraat laat horen. Ik keer hem mijn rug toe en loop naar de kast om de map 'bestellingen' te pakken.
'Doe eens relaxt. Het wordt vanzelf 5 uur.'
Ik werp een blik over mijn schouder. Zijn in geitenharen sokken gestoken voeten liggen nu tussen de stapels papier op zijn bureau. De rugleuning van de stoel buigt gevaarlijk ver naar achteren en zijn handen fungeren als steun achter zijn hoofd. Ik denk dat hij minimaal tachtig procent van zijn werktijd in deze virtuele hangmat ligt.
'Iemand moet zich druk maken!' Ik spuug de woorden nog net niet in zijn gezicht.
'Ben jij al klaar met je jaargesprekken?'
Krijgen we dat! Nou gaat hij lopen pochen. Eigenlijk heb ik niet eens zin om antwoord te geven.
‘Nou?’
'Nog vijf uitwerken en nog tien te voeren.'
Zijn ogen worden groot. ‘Echt? Ik ben klaar!'
Weer die irritante diepe lach, vervolgt met zijn rokershoest dit keer.
'Je moet zeker alle verslagen nog schrijven?'
'Ben je gek? Dat doen ze zelf.'
'Zelf?'
‘Je moet slim zijn, Riek. Ze kunnen toch schrijven?’
‘En wat als ze iets hebben opgeschreven dat niet klopt?’
‘Dan hebben ze een andere beleving van het gesprek dan ik. Juist goed toch? Weet ik meteen of ze mij begrepen hebben. Zo niet, dan ga ik vragen hoe dat komt.’
Het klinkt wel logisch. Als ik eerlijk ben, zet mijn aardsluie collega me regelmatig aan het denken. WoestHaar ziet dat mijn blik naar de klok die boven de deur hangt, gaat. Alsof hij het zelf bedacht heeft, zegt hij: ‘O ja, we moeten zo naar de planning. Heb jij al naar het voorstel gekeken?’
Natuurlijk heb ik dat, maar dat zeg ik niet want dan leunt hij weer op mij. Ik haal me schouders op.
Hij springt op en slaat me joviaal op mijn schouder. ‘Kom Riek, anders zijn we te laat.’

Aan het einde van de dag loop ik naast WoestHaar door de gangen naar een afscheidsreceptie van een leidinggevende van de kliniek. Ik heb me gisteren in alle bochten moeten wringen om een cadeautje voor haar te kopen. Ergens tussen speelafspraken van de kinderen, het huishouden, koken voor twee dagen en de zwemles door is het gelukt. WoestHaar staart naar het glimmende pakje met strik in mijn hand.
‘Hé Riek, wat hebben we eigenlijk gekocht?’
We? WE? WE? Ik voel hoe mijn kaken op elkaar klemmen. ‘Ik ben verdomme je vrouw niet!’

Drie dagen later zitten WoestHaar en ik in de kamer van onze baas. Hij wil een verklaring voor de sfeer die al dagenlang te snijden is.
‘Geen idee wat er is,’ zegt WoestHaar.
Ik heb geen zin in een discussie en bestudeer het schilderij achter het hoofd van mijn baas.
‘Dan zie ik maar een oplossing. Ik maak een afspraak bij HR, jullie krijgen coaching.
Ik heb er weinig zin in, met WoestHaar in therapie bij de mevrouw van HR…

Wordt vervolgd....