Saai beroep

Uit de veelal anekdotische verhalen in de koffiekamer blijkt vaak dat alleen de anesthesie de anesthesie snapt. Zo was er een orthopeed die tijdens een heupoperatie onder spinaal anesthesie vroeg of de patiënt nog een beetje spierverslapping bij kon krijgen, omdat hij de kop niet in de kom kreeg. Door dit soort oprecht serieuze opmerkingen voel ik de vanzelfsprekendheid van ons eenzame bestaan achter het anesthesielaken. ‘Mag de tafel wat hoger, de temperatuur wat lager, de radio harder, de patiënt wat slapper’, u roept wij draaien. Veelal onze kruk een extra slag naar links of rechts, en soms ook een lekker hardrocknummer. Je kunt veel zeggen over de soms al afgeschreven apparatuur op de OK, de muziekinstallatie is er vaak “state of the art.” Met ons gevoel voor hartritme zijn anesthesiemedewerkers geboren DJ’s. We bedienen de radio, de ventilator, de monitor, de computer en niet te vergeten de anesthesioloog. Toch staat het beeld van de onderuitgezakte anesthesiemedewerker op een kruk op veel netvliezen gebrand.

Dat alleen de anesthesie de anesthesie snapt lijkt logisch en klinkt wat hautain. Toch denken veel niet-anesthesie collega’s dat anesthesie niet moeilijk kan zijn. Infuus prikken, een arterielijn prikken, intuberen of spinaal prikken, het lukt altijd en ziet er zo eenvoudig uit. Zelfs de coassistent krijgt er na een paar “see one, do one’s” een naald of tube in. Maar wie heeft gezegd dat anesthesie moeilijk is? De omstandigheden maken het ons moeilijk. Wij houden het zelf zo simpel mogelijk. Niet te verwarren met saai.

Alleen de anesthesie snapt de anesthesie, net zoals de chirurgie alleen de chirurgie snapt en de KNO de KNO. Toch zijn we één team dat letterlijk op het scherpst van de snede opereert op een gezamenlijk grondgebied van zo’n 20 tot 25 m2, waarin de anesthesie traditioneel het kleinste oppervlakte van opeist of toebedeeld krijgt. Alleen de beruchte kruk past vaak nog net tussen anesthesietoestel en patiënt. Wij kunnen het op de vierkante meter. Op een kruk zitten is veelal een weinig ruimte innemend proces. Verstopt achter het anesthesielaken doen wij onzichtbaar ons werk.”Listening to blips of the heart.”

Noodzakelijk kwaad op een paar vierkante meter, zittend op een kruk, swipend op een mobiele telefoon, schijnbaar niet gefocust op de patiënt. Het lijken diskwalificaties van ons mooie beroep, toch zijn het de grootste complimenten die we kunnen krijgen. Je moet het echter tussen de regels leren verstaan. Wij zijn de verborgen parels van het ziekenhuis. Onzichtbaar, onmisbaar, flexibel inzetbaar, op de IC of de SEH. Spinaal of algeheel, wij doen het, ook is het in de ogen van onze omgeving niet veel. Zittend op onze kruk, doen wij ook wel eens een uurtje ogenschijnlijk geen ruk. Een beetje nadenken over een Sinterklaasgedicht; ja, anesthesie oogt best saai op het eerste gezicht. Ondertussen onze oren en ogen gespitst; nee er wordt echt geen piepje gemist.

‘Hoe saaier, hoe beter’, werd mij altijd geleerd. Saai is goed voor de patiënt. Slecht voor ons imago. Maar wij weten beter....