Samen op de IC

Brechje Zijlstra de Ru en Jorg Zijlstra zijn beide anesthesiemedewerker, getrouwd en hebben twee kinderen, Liv en Noor. Jorg werkt als zelfstandig anesthesiemedewerker en beginnend grafisch ontwerper. Brechje heeft enige tijd geleden het roer omgegooid en is haar eigen onderneming gestart; Café la Rue, een duurzame koffiecatering. Toen het coronavirus ook in Nederland ernstige vormen begon aan te nemen lag voor beide het werk plotseling stil. Voor hen was er maar een logische stap: Bijspringen waar ze op dat moment het hardst nodig waren; op de IC.

Brechje, wat heeft je een paar jaar geleden doen besluiten de OK te verlaten en barista te worden?

Ik wilde heel graag na 20 jaar zorg binnen de ziekenhuismuren naar buiten, de wijde wereld intrekken. Organiseren, plannen en ondernemen op mijn manier. De barista opleiding kwam op mijn pad en toen was ik verkocht. Ik heb toen mijn eerste foodtruck gekocht en al snel volgden er meer.

Nu werken jullie beiden op de Covid-IC, hoe is dat in zijn werk gegaan?

Brechje: Vanaf het ene op andere moment was de agenda van Café la Rue leeg. Ik hoefde niet lang na te denken. Mijn zorghart vertelde me dat ik ergens anders nodig was. Ik liet het Diakonessenhuis, met oude werkplek, weten dat ze me konden bellen als dat nodig was. De volgende dag ging de telefoon al.

Jorg: Wij hebben beide al redelijk wat jaren ervaring in de gezondheidszorg. Toen de eerste nood IC’s werden opgestart was er al snel contact met oud-collega’s om in te springen in een de ziekenhuizen waar wij gewerkt hebben. Het is uiteindelijk het Diakonessenhuis geworden omdat zij acute problemen met de bezetting hadden en snel handelden. Momenteel werken wij op de reguliere IC.

Zijn jullie er vol voor gegaan of waren er ook twijfels?

Brechje: Bang om besmet te raken zijn we op de IC-afdeling niet. Voordat we begonnen waren er wel twijfels maar eenmaal daar en goed ingepakt in beschermende kleding vielen deze helemaal weg. We doen er ook alles aan om gezond te blijven. Elke dag sporten, zo gezond mogelijk eten en goed slapen. Al zijn de nachtdiensten we funest voor je weerstand.

Jorg: Tuurlijk hebben wij, in de aanloop, thuis wel serieuze gesprekken gehad op de mogelijk impact op ons gezin. Voor ons beide was het geen optie om thuis te blijven in tijden van crisis.

Was het een grote omschakeling na een paar jaar niet meer in het ziekenhuis gewerkt te hebben?

Brechje; De afgelopen jaren zat ik af en toe nog wel op de anesthesiestoel. Maar dit vooral in kleinere klinieken. Wennen was het totaal niet… Het was wel erg leuk om al mijn oude collega’s weer te zien.

Jorg: Ik werk nog steeds in diverse klinieken in het land. De complexiteit van de patiëntencategorie vond ik juist wel uitdagend.

Wat is tot nu toe het indrukwekkendste wat jullie mee hebben gemaakt?

Brechje: De eerste keer dat je helemaal ingepakt op de Covid- afdeling komt en daar tien patiënten beademend ziet liggen op een rijtje. Daarna was het gewoon schouders eronder en gaan. Nu het rustiger wordt komen de situaties en emoties meer binnen.

Jorg: Als anesthesiemedewerker zien wij veel minder de emoties rondom een opname van een patiënt. Onze contactmomenten op OK zijn beperkt. Dat is op een IC veel meer. Het video bellen met de familie en uitleg geven terwijl een geliefde ernstig ziek opgenomen is heftig. Zeker als de mensen daarna overlijden.

Als barista werk je veel tijdens grote evenementen. Deze zijn nu tot onbepaalde tijd uitgesteld. Blijf je tot die tijd op de IC/OK werken?

Brechje: Ik blijf in principe tot september op de IC in het Diakonessenhuis. Daarnaast ben ik volop aan de slag in het Alexander Monro ziekenhuis als anesthesiemedewerker.

Als ondernemer wil je waarschijnlijk dat grotere bijeenkomsten weer mogelijk zijn, terwijl je aan de andere kant nu ook de effecten hiervan tijdens de coronacrisis gezien hebt. Wat is je gevoel hierbij?

Brechje: Heel schizofreen… als zorgprofessional zeg ik, mensen blijf thuis en let op! Als horeca onderneemster wil ik graag weer aan de slag met mijn koffiebedrijf.

Jorg: Ik denk dat alle collega’s die bij deze crisis betrokken zijn geweest tot nu toe niet meer normaal naar grote hoeveelheden mensen die dicht op elkaar gepakt staan kunnen kijken. Ik hoop echt dat we niet meer terug hoeven op te schalen, maar het virus is niet weg.

Kijk je nu anders tegen het vak van anesthesiemedewerker cq. IC verpleegkundige aan?

Brechje: Eens een anesthesie pleeg altijd een anesthesie pleeg!

Jorg: Met name een dikke pluim voor de derdejaars studenten in het Diakonessenhuis die volledig meegedraaid hebben!