Startmoment

Hulde voor Paul Meijsen! Wat een goede column in de Operationeel. Meerdere spijkers op de kop. De één wat rechter door het midden dan de ander, maar over de gehele linie een geweldige reflectie op de huidige crisis op de OK. Want zo mogen we het nog steeds wel noemen. De hoofdrolspelers worden perfect neergezet en ook de figuranten krijgen er spreekwoordelijk “van langs”.

Ook de titel van de column kon - vanuit schrijversperspectief - niet beter gekozen worden. ‘Stopmoment’. Refererend aan het einde van mooie carrière als operatieassistent en docent operatieve technieken. Hoe paradoxaal kan het leven zijn. Zijn column is een Startmoment. Helaas niet meer voor hem. Hij stopt. Ook met de column.

Niet alleen Paul Meijsen stopt. Velen met hem. Eén van de actiepunten van het project “Werken in de Zorg” is de ‘uitstroom’ beperken in de zorg. Daarmee bedoelen ze niet mensen zoals Paul tot hun 75e laten werken, maar zorgen dat de jonkies niet afgestompt raken en door het gebrek aan salaris èn carrièreperspectief de zorg verlaten. Een mooi streven. Maar daarover binnenkort meer.

Paul noemt een aantal zeer belangrijke punten. Voor wie de column niet gelezen heeft, noem ik ze hier. Streven naar erkenning, zelfwaardering en nieuw elan. 3 punten waar het nu aan ontbreekt en tegelijkertijd, met de juiste aansturing, oplossingen zijn voor een groot deel van de huidige problemen.

BIG erkenning wordt gezien als Haarlemmerolie. De oplossing voor al uw problemen. Zo simpel is het helaas niet. De vraag is of het überhaupt een oplossing is. Het is een mooi label, maar waar je als operatieassistent en anesthesiemedewerker in de praktijk misschien zelfs meer de lasten dan de lusten van zult proeven. En bovendien is het niet nodig om je als beroepsgroep te professionaliseren. De beroepsvereniging maakt zich er in ieder geval hard voor. De vraag is of de beroepsgroep er echt op zit te wachten en zich voldoende realiseert wat de gevolgen zijn. Er is immers geen weg terug.

Wat Paul heel terecht opmerkt is dat de petitie een - op het eerste gezicht - proactieve actie is, maar in werkelijkheid neerkomt op een passieve, naar buiten gerichte houding (citaat: we vullen een petitie in en wachten vervolgens rustig af of dé LVO het voor elkaar krijgt). Veel sterker had ik het gevonden om eerst kritisch naar binnen te kijken en te reflecteren op de vicieuze cirkel, die Paul noemt en die al 40 jaar niet doorbroken wordt. Grote kans dat er na een reactie van Den Haag op de petitie, wat die ook mogen zijn, wederom niets veranderd. Met een BIG stempel op je OK muts wordt de werkdruk echt niet minder. De beroepsvereniging zal zeggen een groot resultaat te hebben geboekt. En de cirkel is weer rond.

Ik zie de column van Paul als een startmoment. Een startmoment van reflectie op de 40 jaar die Paul noemde waarin er geen oplossing kwam. Wat kunnen we daarvan leren en hoe kunnen we die kennis gebruiken om van binnenuit te veranderen? Wat vraagt dat? Leiderschap en visie! Die 2 items zou ik nog willen toevoegen aan Pauls column en vragen of hij daar nog één keer een column aan wilt wagen. Hoeft niet in OK Visie, mag in de Operationeel. Als je het maar doet. Daarna mag je echt van je Stopmoment genieten.