Woelige tijden

Ons ziekenhuis is in zwaar weer. WoestHaar en ik krijgen de opdracht om te bekijken waarin bezuinigd kan worden. We zijn nog maar zo kort leidinggevenden dat we geen idee hebben waar we moeten beginnen en onze leidinggevende doet suggesties.

‘Kijk,’ zegt hij en prikt zijn vinger op het papier dat voor ons op tafel ligt. ‘Als jij je dikke vinger weghaalt, kunnen wij zien wat er staat,’ bromt WoestHaar.
Zijn hele houding straalt uit dat hij geen zin heeft in dit gesprek.
‘Binnen deze kostenplaats vallen bijvoorbeeld de celstofmatjes die we gebruiken. Dat kan echt veel minder.’ 
‘Was jouw vader kruidenier?,’ vraagt WoestHaar. Onze baas staart hem even aan en gaat dan onverstoorbaar verder. 
‘Er is een vertegenwoordiger bij me geweest en hij heeft een veel goedkoper alternatief.’
Hij haalt een slap groen papier uit een zak die ook op tafel ligt. Ik pak het van hem aan. ‘Fijn die plastic onderkant, dat geeft bescherming,’ zeg ik, ‘maar die bovenlaag kan toch nooit veel bloed absorberen?
Kun je niet met de chirurgen praten die dure disposabels open laten maken en ze dan toch niet gebruiken?’ Baas slaat met zijn vlakke hand op tafel. Zijn ogen flitsen van mij naar WoestHaar en weer terug. 
‘Ik heb meer te doen. Eind van de week wil ik van jullie een plan van aanpak.’

We lopen terug naar de OK. ‘Wat een eikel,’ zegt WoestHaar, ‘Of wacht even, we gaan voorstellen dat hij de bitch ontslaat.’
‘Volgens mij komt het salaris van een anesthesioloog uit een ander potje,’ zeg ik en denk aan mijn eerste ontmoeting met deze vrouw. Ook al werken WoestHaar en ik nu een paar maanden in dit ziekenhuis, de relatie die we met deze anesthesiologe hebben, is merkwaardig en slecht te noemen en er lijkt geen verbetering in te komen.
‘Wist jij trouwens dat de Raad van Bestuur heeft gemeld dat er dit jaar geen kerstpakket komt?,’ vraagt WoestHaar. 
‘Wat?,’ zeg ik, ‘Meen je dat? Dat kan toch niet.’
‘Gisteren gemeld, ik heb de hele dag verontwaardige medewerkers in mijn kantoor gehad. Jij was weer eens vrij op een moment dat ik je nodig had.’
Ik kijk even opzij. Hij ziet er net zo chagrijnig uit als ik me voel. ‘Volgens mij moet je nog surprises maken,’ suggereer ik.
‘Dichten kan ik wel maar dat verrekte geknutsel. Kun jij dat niet even doen?’ Hij wijst op het slappe groene papier dat ik in mijn hand heb.‘Zijn we daar meteen vanaf.’

Het is vroeg in de ochtend en na het aantrekken van mijn OK-pak zie ik maar één van mijn klompen in het rek staan. Mijn ogen glijden over de rijen klompen en ik verschuif een prullebak maar mijn rechterklomp is er niet. Ik doe met een zucht de linker uit en ga op mijn sokken de afdeling op om eerst een kop koffie te drinken.
Op de gang kom ik WoestHaar tegen. Hij loopt mank en als ik naar zijn voeten kijk zie ik dat hij alleen zijn linker klomp aanheeft. De grote teen van zijn rechtervoet piept uit de geitenwollen sok.
‘Je hebt een gat in je sok,’ zeg ik.
‘Mijn klomp is weg.’
‘Wat gek, die van mij ook maar ik wil eerst koffie voor ik ga zoeken.’ 
In de koffiekamer komen steeds meer collega’s binnen. De één op zijn sokken, de ander met strompelend op één klomp. WoestHaar kijkt naar me en trekt verbaasd zijn schouders op.
Dan piept het sein in zijn zak en hij loopt naar de telefoon. ‘OK, we komen eraan,’ hoor ik hem zeggen. ‘Kom Riek, we moeten naar boven.