En dan nu het goede nieuws graag

Wees eerlijk, ons werkveld blinkt de laatste tijd niet uit in het brengen van goed nieuws. Het gaat veel over de negatieve kant van een fantastische werkplek. En dat begint me eigenlijk best te storen. Tijd voor een wat positievere kijk. Het glas moet inderdaad wat voller, maar echt leeg is het (nog) niet.

Van een apenrots tot slechte betaling, hoge werkdruk en weinig tot geen carrière-perspectief. Wie kiest er voor zo'n beroep als het keer op keer op die manier in het nieuws is? Ik zou het niet in m'n hoofd halen als ik voor de keuze sta op de middelbare school. Genoeg alternatieven. En toch zijn er velen die het gedaan hebben. In het verleden vooral. Ik ook.

Waarom? Het was mijn droombaan. Ik wilde niets anders dan op de OK werken. Bij de anesthesie met name. Waarom? Ik ben geïnspireerd geraakt tijdens een aantal dagen stage op de OK in het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam. Mijn zus werkte daar als operatieassistent. Het was 1993. Alfred de Jong was mijn begeleider en daarna mijn rolmodel. Dit wilde ik ook. Zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, spanning, house muziek op de OK, moppen tappen met de chirurg, leven en dood in één dag. Werk dat met niets anders te vergelijken is.

Willen we meer collega's op de OK? Dan moeten we volgens mij deze voorbeelden uitdragen en niet wat er allemaal beter kan. Focus op de kern van het vak, niet op de randzaken. En natuurlijk begrijp ik dat deze randzaken belangrijk zijn. Een goede cao, betere uitslaapregelingen, meer budget voor bijscholing. Allemaal voorwaarden om gemotiveerd te blijven, maar minder belangrijk als het gaat om intrinsiek gemotiveerde nieuwe collega's te vinden.

Ik hoop dat als we dit verhaal over 3 jaar weer lezen denken: 'Waar had hij het over?' Alle opleidingsplaatsen vol, numerus fixus ingesteld, geen vacatures, overschot aan OK personeel. Grote kans dat het zo gaat. Zo gaat het namelijk altijd. De bekende Varkenscyclus is onvermijdbaar. Helaas heeft deze cyclus geen verband met de populariteit van het vak, maar vooral met politiek en conjunctuur.

Mijn oplossing: anticyclisch te werk gaan. In tijden van bezuinigingen veel opleiden en mensen aannemen, ook al past dit eigenlijk niet in de formatie. Kost dit geld? Ja! Maar we zijn nu een stuk duurder uit met de inhuur van extern personeel.

Maar terug naar het goede nieuws. We hebben een prachtig vak, hebben een zeer grote maatschappelijke waarde, zonder ons geen ziekenhuis, iedereen in je omgeving vindt dat je onwijs gaaf werk hebt, een werkweek van 36 uur (als je geluk hebt), geen deadlines, geen eindeloze vergaderingen, altijd sappige verhalen op verjaardagen, geen targets, geen mailtjes van collega's op vakantie, geen volle mailbox als je terugkomt van vakantie (leidinggevenden uitgezonderd), best een aardig salaris, een lekkere koele werkplek.

Kortom een coolere baan is er niet!