Personeelstekort? Doe Maar!

Alweer. Nog steeds. Zal het altijd zo zijn? Wat is dat toch op de OK? Ligt het aan het werk, aan de omstandigheden, het salaris, de carrièrekansen? Waarom hebben we nog steeds tekorten? Ik snap er niets van. Prachtig beroep toch? Mensenwerk. Spanning. Leven en dood. Wie wil dit nou niet?

Nou, blijkbaar niet iedereen.

Op verjaardagen hangen mensen aan je lippen als je verhalen vertelt over wat je nu weer hebt meegemaakt. ‘Wauw, wat een gaaf beroep, zou ik ook wel willen.’
Herkenbaar? Denk het wel. Maar tussen willen en doen zit blijkbaar een groot verschil. Je zou toch denken: 'Een goede landelijke reclamecampagne en klaar'. 

“Anesthesie zoekt gasarbeiders”, “Blij dat ik snij!”, “Geknipt/Ongeknipt”.

Bij Defensie werkt het ook. Verzin iets. Zo moeilijk is het toch niet?

De angst bekruipt me soms dat het wel zo moeilijk is. Wat gaat er verkeerd? Falende politiek? Beroepsverenigingen? Ziekenhuizen? Waar zit de knop waar we op moeten drukken? Het is voor mij nog steeds een raadsel. Welke krachten spelen er?

In januari organiseerde ik een debatavond over het personeelstekort op de OK. Goede ideeën gehoord die avond. Misschien wil ik te snel, maar waar blijft de actie? We zijn al weer zes maanden verder. Is er überhaupt iemand bezig? Ik heb werkelijk geen idee, ik hoor en zie niets. Misschien kijk ik niet goed, dat kan ook.

Maar het kan ook anders:

‘Vijftien van de zeventien hbo-opleidingen verpleegkunde hebben een studentenstop ingesteld vanwege de grote toestroom aan studenten’.

Ik moest deze kop drie keer lezen. Schril contrast. ‘Hier gaat iets mis’, dacht ik, terwijl ik blij was voor de verpleegkundige beroepsgroep. ‘Nachtzuster wat moet ik zonder jou beginnen?’, neuriede ik terwijl ik nadacht over wat ik net las. Goeie tekst trouwens van Doe Maar.

‘Nachtzuster wat moet ik zonder jou beginnen, ik brand van binnen, doe iets aan de pijn!’. Damn, dit gaat over de OK!  

Reclamecampagne? Ik zeg Doe Maar!