Saai beroep | Deel 1

Locoregionaal of algeheel. Meer anesthesiologische variaties kom je op de gemiddelde OK niet tegen. Spinale – en algehele anesthesie voeren veelal de boventoon. Routinematige technieken die de anesthesieprofessionals al honderden of duizenden keren hebben uitgevoerd. De complexiteit en daarmee de succesratio van een handeling wordt vaak bepaald door de patiënt zelf. Een misvormde rug, afwijkende anatomie van de luchtweg, hoog BMI, etc. Het ligt altijd aan de patiënt, nooit aan de anesthesie. Mooi vak toch? Was het maar zo. Anesthesie is veelal saai. Niet voor niets circuleert de spreuk: ‘Anesthesia; hours of boredom, minutes of thrill, seconds of terror.’ Uren van verveling. Turen naar de monitor, de hypnotiserende regelmaat van het op en neer gaan van de beademingsbalg, de pieptoon van het ECG die onbewust je brein alert houdt en bij het versnellen of vertragen van het hartritme van slecht 1 slag per minuut je hoofd naar de monitor doet draaien. Een saturatiedaling of – stijging van 1%, de anesthesie hoort het. We kunnen het letterlijk met onze ogen dicht.

En dat zit ons imago dwars. Wij zien onszelf als helden die de controle hebben over leven en dood. Onze collega’s van de chirurgie zien ons onderuitgezakt op een kruk, sommige schijnbaar in slaap, op een mobiele telefoon te swipen, terwijl de piepjes en bliepjes voor een leek onheilspellende gevaren doet vermoeden. De anesthesiemedewerker werpt een blik op de monitor en ziet dat het goed is. Rust uitstralen is het devies. Als een anesthesiemedewerker van zithouding naar stahouding muteert is er “iets” aan de hand.

Wat dat “iets” is weet in eerste instantie alleen de anesthesiemedewerker zelf. In de meeste gevallen is er ’s morgens in de kleedkamer een te strak model OK tenue gekozen, waardoor er geventileerd moet worden. En laten we nou net specialisten zijn in ventileren. Op de kap, met een larynxmasker, een tube, wij ventileren er wat op los. Of beter, wij laten de machine ventileren. Wij zijn druk met het observeren van de ritmische beweging van de beademingsbalg. Dit alles uiteraard in zittende houding.

De oplettende collega’s in de OK kunnen overigens aan de snelheid van de houdingsmutatie van de anesthesiemedewerker opmaken of er weer “iets” aan de hand is. Dus stel, er verschijnt uit het niets opeens een hoofd boven het anesthesielaken, dan heeft de anesthesiemedewerker waarschijnlijk vanuit zijn ooghoek de zuigpot geobserveerd, die bij de start van de ingreep nog leeg was, maar waarin nu plots een liter rode vloeibare massa drijft. De snelheid van het verschijnen van het hoofd boven het laken zegt dan in de meeste gevallen iets over de frequentie van zijn observaties gedurende het bereiken van deze liter rode massa. De snelheid van het verdwijnen van het hoofd, zegt weer iets over de vermeende kwaliteiten van de professionals aan de andere kant van het laken. Maakt de anesthesiemedewerker echter aanstalten de telefoon te pakken en de anesthesioloog te bellen, dan heeft de patiënt of een laag pre-operatief Hb of er is weinig vertrouwen in de bloedstelpende kwaliteiten van degene die het mes bediend.

Het begint al minder saai te worden, zoals u merkt. Lees hier deel 2…